Aleksander Osiński

Herbu Wąż(ur.27 lutego 1870 w Pilicy,zm.10 lutego 1956 w Warszawie)senator w II RP i prezes Polskiego Czerwonego Krzyża,generał major Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał dywizji Wojska Polskiego II RP.Odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Był synem Antoniego i Katarzyny z d.Przesmyckiej.W 1889 r.ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu,zostając oficerem zawodowym w armii carskiej.Jako dowódca kompanii i batalionu uczestniczył w rosyjskiej interwencji w Chinach w latach 1900–1901.Podpułkownik z 1904 r.Podczas wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905 walczył na froncie mandżurskim.Pułkownik z 1913 r. i dowódca pułku.Podczas I wojny światowej brał udział w działaniach na froncie austriackim.Generał major z 1915 r.na stanowisku dowódcy brygady piechoty.W 1917 r.dowódca dywizji piechoty.Ranny na froncie i kilkakrotnie kontuzjowany.Po rewolucji październikowej włączył się aktywnie w formowanie Wojska Polskiego,powstającego z rozpadającej się armii carskiej i czasowo przewodniczył Komisji Organizacyjnej przy rosyjskim Sztabie Generalnym.Organizator oddziałów polskich w Rosji,a następnie na Ukrainie.W kwietniu 1918 r.został nominowany przez Radę Regencyjną w Warszawie naczelnym dowódcą Wojska Polskiego na Ukrainie,co spowodowało,że znalazł się w konflikcie z gen.Eugeniuszem de Henning-Michaelisem.W listopadzie 1918 został przyjęty do WP w randze generała podporucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego„Łódź”.Od sierpnia 1919 do lipca 1920 r.pełnił funkcję Generalnego Inspektora Piechoty.Później,do stycznia 1921 r.był dowódcą kolejno:17 Dywizji Piechoty,Grupy Operacyjnej,1 Armii oraz przejściowo 3 Armii.Od stycznia 1921 do lipca 1922 r.dowodził Okręgiem Generalnym„Kraków”,a po jego przeformowaniu Okręgiem Korpusu Nr V w Krakowie.1 maja 1921 otrzymał awans na stopień generała porucznika,a w następnym roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.Od lipca 1922 do lutego 1924 r.był szefem Administracji Armii,pełniąc jednocześnie(maj-czerwiec 1923 r.)obowiązki kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych.Następnie,do czerwca 1926 r.sprawował funkcję Inspektora Szkół Wojskowych,zaś do października 1935 r.Inspektora Armii.4 października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku.Będąc na emeryturze,rozpoczął działalność polityczną.W 1935 r.został senatorem IV kadencji z m.st.Warszawy.5 września 1936 prezydent Ignacy Mościcki powołał go do składu Kapituły Orderu Odrodzenia Polski,w ramach której został sekretarzem.W 1937 r.został szefem okręgu Obozu Zjednoczenia Narodowego,a w 1938 r.senatorem V kadencji z nominacji Prezydenta Rzeczypospolitej(w wyborach parlamentarnych poniósł porażkę).W 1938 r.objął stanowisko prezesa Polskiego Czerwonego Krzyża.Od sierpnia 1939 r.przebywał w Stanach Zjednoczonych.Po agresji Niemiec i Rosji na Polskę wyjechał z USA do Wielkiej Brytanii,a tam współkierował działaniami PCK jako Przewodniczący Rady Głównej(zarządzeniem z 12 listopada 1939 Ministra Spraw Wojskowych rządu RP na uchodźstwie,gen.Władysława Sikorskiego,został przewodniczącym zarządu PCK w czasie wojny).W lipcu 1947 r.powrócił do Polski.Osiadł w Warszawie,gdzie zmarł 10 lutego 1956.Został pochowany tamtejszym na Cmentarzu Powązkowskim.
Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari(1921 r.)
• Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski(1938 r.)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski(29 grudnia 1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych czterokrotnie(1921 r.)
• Złoty Krzyż Zasługi dwukrotnie
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych 12 maja 1936
• Order Świętego Stanisława(Imperium Rosyjskie)
• Order Świętej Anny(Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Włodzimierza(Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Jerzego IV klasy(Imperium Rosyjskie)
• Wielki Oficer Orderu Leopolda(Belgia)
• Krzyż Wielki Orderu Korony(Rumunia)
• Komandor Legii Honorowej(Francja,zezwolenie Naczelnika Państwa w 1922 r.)