Mieczysław Ledóchowski

Herbu Szaława,właśc.hrabia Mieczysław Jan Halka-Ledóchowski(ur.29 października 1822 w Górkach,zm.22 lipca 1902 w Rzymie)polski biskup rzymskokatolicki,arcybiskup metropolita gnieźnieński i poznański oraz prymas Polski w latach 1866–1886,prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary w latach 1892–1902,kardynał prezbiter od 1875 r.
Życiorys
Urodził się w Górkach koło Klimontowa jako syn hrabiego Józefa Zachariasza Ledóchowskiego i Rozalii z Zakrzewskich.Uczył się w gimnazjach w Radomiu i Warszawie,a następnie w warszawskim Seminarium Świętokrzyskim.Studia rozpoczął jednocześnie na Uniwersytecie Gregoriańskim i w Accademia dei Nobili Ecclesiastici w Rzymie,kończąc je w 1847 r.uzyskaniem tytułu doktora obojga praw.Jeszcze podczas studiów w 1845 r.przyjął święcenia kapłańskie.Po studiach rozpoczął pracę w dyplomacji watykańskiej,działając m.in.w Belgii,Portugalii i Ameryce Południowej.W 1861 r.otrzymał sakrę biskupią jako tytularny arcybiskup tebański.W 1864 r.papież Pius IX uczynił Ledóchowskiego biskupem koadiutorem przy arcybiskupie metropolicie poznańskim i gnieźnieńskim Leonie Przyłuskim.Pomimo oporu zarówno kapituły poznańskiej jak i gnieźnieńskiej oraz sprzeciwu lokalnych władz pruskich 24 kwietnia 1866,po śmierci poprzednika,objął oba trony biskupie.W pierwszym okresie sprawowania urzędu zyskał sobie życzliwość władz pruskich,zobowiązując się do powstrzymywania Kościoła od popierania ruchów narodowych,zwiększenia udziału Niemców w zarządzie diecezji i wychowaniu kleryków w duchu lojalności wobec państwa pruskiego.Podczas wyborów w 1867 r. i w okresie kampanii przedwyborczej zakazywał organizowania nabożeństw o charakterze narodowym,a także walczył z działaczami,szczególnie liberalnymi,takimi jak Karol Libelt.Zyskał sobie w tym czasie tak duże zaufanie władz pruskich,że doprowadził do dymisji niesprzyjających mu urzędników władz lokalnych.Równocześnie w społeczeństwie polskim traktowany był niechętnie lub wręcz wrogo.Podczas soboru watykańskiego I prowadził aktywną działalność na rzecz utrzymania świeckiej władzy papieża.Od całkowicie ugodowej polityki Ledóchowski odszedł dopiero w okresie kulturkampfu,gdy w 1873 r.nie zgodził się na zniesienie języka polskiego w nauce religii,a także mianował urzędników diecezjalnych wbrew zaleceniom władz niemieckich.Nie zgodził się również na państwową kontrolę kształcenia księży,co doprowadziło do zamknięcia seminariów w Poznaniu i Gnieźnie.Pomimo wysokich kar finansowych nie zaprzestał działalności na rzecz utrzymania niezależności Kościoła od państwa,co doprowadziło w końcu do uwięzienia go w 1874 r.w Ostrowie Wielkopolskim.Uwięzienie sprawiło,że stał się bardzo popularny wśród polskich diecezjan.Jego polityka przez cały ten czas była wspierana przez papieża,co zostało potwierdzone nadaniem mu w 1875 r.godności kardynała.Nominację kardynalską miał mu potajemnie dostarczyć ks.Edmund Radziwiłł. Kardynałów,w myśl prawa niemieckiego traktowano na równi z członkami rodziny królewskiej i nie można ich było więzić,więc w 1876 r.zwolniono arcybiskupa,nakazując jednocześnie opuszczenie kraju.Ledóchowski udał się do Watykanu,skąd zarządzał diecezjami przez tajnych delegatów.W 1878 r.jako jedyny kardynał polski w XIX wieku wziął udział w konklawe,podczas dwóch pierwszych głosowań otrzymał po jednym głosie.Głosował na niego belgijski prymas kardynał Victor August Dechamps,który w ten sposób chciał uhonorować jego postawę podczas uwięzienia.Został bliskim współpracownikiem wybranego wówczas papieża Leona XIII.W latach 1884–1885 stał na czele Sekretariatu ds.Memoriałów.Gdy rozpoczęły się negocjacje między Niemcami a Watykanem,kardynał musiał się w 1886 r.zrzec arcybiskupstw.Pozostał w Watykanie,piastując różnorodne stanowiska,w tym od 1892 r.prefekta Kongregacji Rozkrzewiania Wiary.Pomimo zrzeczenia się godności metropolity poznańsko-gnieźnieńskiego nadal interesował się życiem politycznym Wielkopolski,wspierając nurty konserwatywne i ugodowe,co przyczyniło się do złagodzenia pod koniec jego życia konfliktu z władzami niemieckimi.W 1896 r.został protoprezbiterem Kolegium Kardynałów,zyskując tym samym prawo promocji do rangi kardynała biskupa pierwszej wakującej diecezji suburbikarnych.Odmówił jednak skorzystania z tego prawa twierdząc,że po wymuszonej rezygnacji z archidiecezji poznańskiej i gnieźnieńskiej nie chce być już biskupem żadnej diecezji.Zmarł 22 lipca 1902 w Rzymie.W 1927 r.jego prochy spoczęły w katedrze poznańskiej.Jego serce znajduje się za ozdobną płytą z jego wizerunkiem w katedrze gnieźnieńskiej.W Ostrowie uhonorowany pomnikiem przed konkatedrą św.Stanisława.
Odznaczenia
Odznaczony m.in.hiszpańskim Orderem Izabeli Katolickiej,portugalskim Orderem Niepokalanego Poczęcia,pruskim Orderem Czerwonego Orła,perskim Orderem Lwa i Słońca i Krzyżem Wielkim Orderem Grobu Świętego.Baliw Wielkiego Krzyża Zakonu Maltańskiego i jego protektor.