Antoni Ponikowski

Ur.29 maja 1878 w Siedlcach,zm.27 grudnia 1949 w Warszawie polski specjalista w zakresie geodezji stosowanej,polityk,premier,rektor Politechniki Warszawskiej.
Życiorys
Rodzina:

• Ojciec Stanisław
• Matka Apolonia
• żonaty z Karoliną z Opolskich
• siedmioro dzieci

W 1879 roku ukończył Gimnazjum im.Stanisława Żółkiewskiego.Następnie podjął studia na Wydziale Fizyczno-Matematycznym na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim.Jednak potem przeniósł się na Wydział Inżynieryjno-Budowlany Warszawskiego Instytutu Politechnicznego im.Cara Mikołaja II,gdzie w 1903 r.otrzymał dyplom inżyniera budowlanego I stopnia.Miłośnik muzyki i śpiewu.W 1899 r.wraz z kolegami Tadeuszem Lechem i Janem Zarzyckim,zapoczątkował działalność Chóru„Pieśń”.Grał na wiolonczeli i śpiewał barytonem.Chór cieszył się dużą popularnością i należał do najlepszych w Warszawie.
Działalność polityczna i społeczna
W latach 1900–1911 był członkiem Ligi Narodowej.Był członkiem władz Towarzystwa Oświaty Narodowej okręgu siedleckiego.Przed I wojną światową działacz Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego,a później,po wojnie,wszedł w skład Rady Naczelnej Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji.W r.1916 został członkiem Rady Głównej Opiekuńczej i członkiem Delegacji do Spraw Kanalizacji i Wodociągów Magistratu miasta Warszawy.Został radnym miejskim i na posiedzeniu Rady w grudniu 1916 r.poddał ostrej krytyce gospodarkę Sekcji Szkolnej Magistratu.Postulował założenie w Warszawie żeńskiego i męskiego seminarium nauczycielskiego oraz domagał się obniżenia kosztów nauczania w czteroklasowych szkołach powszechnych.W 1917 r.był członkiem Komisji Rolnictwa Departamentu Gospodarstwa Krajowego Tymczasowej Rady Stanu oraz członkiem Rady Departamentu Pracy TRS.Od marca do czerwca tego roku był członkiem Komisji Rolnictwa i członkiem Departamentu Pracy Tymczasowej Rady Stanu Król.Pol.W rządach Rady Regencyjnej pełnił urząd ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego(od 7 grudnia 1917 do 4 listopada 1918) i tymczasowego premiera(od 27 lutego do 4 kwietnia 1918).W roku 1919 został dyrektorem Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Budowlanego(PTB),które swoją siedzibę obrało we Lwowie.W 1920 r.był członkiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa.Od 19 września 1921 do 6 czerwca 1922 był premierem w tzw.rządzie fachowców i ponownie ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego,kierował też Ministerstwem Kultury i Sztuki.Jego rząd upadł wobec wotum nieufności ze strony Józefa Piłsudskiego.Po 1925 r.był prezesem Komitetu Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie,w latach 1925–1927 prezesem Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej Kraju.W listopadzie 1930 r.został wybrany do Sejmu.W marcu 1935 r.zrzekł się mandatu poselskiego i wycofał się z życia politycznego.
Działalność związana z nauką i szkolnictwem
Antoni Ponikowski pełnił też szereg funkcji pozarządowych i akademickich.Był współorganizatorem polskiego szkolnictwa w Królestwie Polskim,w 1916 r.został profesorem miernictwa na Politechnice Warszawskiej,a w latach 1921–1922 oraz 1923–1924 pełnił funkcję rektora.W 1926 r.został wybrany na prezesa Rady Naczelnej Zjednoczenia Polskich Związków Śpiewaczych,funkcję tą pełnił do końca swego życia.Otrzymał odznakę honorową i został honorowym prezesem Stowarzyszenia amatorskiego ruchu śpiewaczego.Od 1928 r.przez jedną kadencję był członkiem Kuratorium Fundacji Sułkowskich.Od maja 1929 r.pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Edukacji Narodowej oraz przewodniczył Komitetowi Budowy Pomnika Chopina w Warszawie,który odsłonięto 14 listopada 1926 roku w Łazienkach.Wieloletni prezes Komitetu Muzeum Przemysłu i Rolnictwa(1925-1939,1945-1949).W okresie okupacji wykładał na tajnych kompletach dla studentów Wydziału Architektury PW.Od 1940 do 1942 r.pracował jako nauczyciel w Państwowej Szkole Budownictwa II stopnia.Brał udział w konspiracyjnych pracach programowych nad budową i rozbudową polskiego szkolnictwa wyższego po wojnie.Poszukiwany przez gestapo musiał się ukrywać.W czasie Powstania Warszawskiego przebywał w Warszawie.Od 1945 roku objął stanowisko p.o rektora PW z siedzibą tymczasową w Lublinie.Po wojnie zajmował się działalnością naukową jako kierownik Katedry Miernictwa Politechniki Warszawskiej.Zmarł 27 grudnia 1949 r.w Warszawie.Pochowany w rodzinnym grobie na Powązkach.Jego Imieniem nazwano ulicę w Warszawie na Siekierkach,w pobliżu ul.Bartyckiej.
Członkostwa

• Członek władz Towarzystwa Oświaty Narodowej okręgu siedleckiego
• 1900-1911 członek Ligi Narodowej
• 1924-1931 członek Kuratorium Fundacji im.Sułkowskich

Stanowiska

• 1900-1901 założyciel i prezes„Zjednoczenia Studentów Politechniki Warszawskiej”
• 1917-1918 minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego Rady Regencyjnej
• 1919 r.dyrektor Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Budowlanego(PTB)we Lwowie
• 1921-1922 premier i ponowny minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego
• 1921-1922 i 1923-1924 rektor Politechniki Warszawskiej
• 1925-1939,1945-1949 prezes Komitetu Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie
• 1925–1927 prezes Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej Kraju
• 1929 r.prezes Towarzystwa Edukacji Narodowej
• 1930 r.poseł na Sejm
• Przewodniczył Komitetowi Budowy Pomnika Chopina w Warszawie
• Kierownik Ministerstwa Kultury i Sztuki
• Po wojnie kierownik i wykładowca w Katedrze Miernictwa Politechniki Warszawskiej
• 1947-1949 dyrektor inżynierskich Technicznych Kursów Kolejowych w Warszawie

Odznaczenia

• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski(2 maja 1923)
• Krzyż Niepodległości