Nihil novi

(łac.nic nowego)potoczna nazwa konstytucji sejmowej z 1505 roku,poważnie ograniczającej kompetencje prawodawcze monarchy I Rzeczypospolitej.Pełna formuła łacińska brzmiała nihil novi sine communi consensu(nic nowego bez powszechnej zgody,co należy rozumieć jako:nie można ustanawiać nowego prawa,na które nie zgodzi się Sejm reprezentujący powszechny interes szlachty).Konstytucja ta została uchwalona przez sejm radomski w kościele farnym pw.św.Jana Chrzciciela.Jej nazwę(Nihil Novi sine communi consensu,łac.„nic nowego bez zgody ogółu”)potocznie tłumaczy się jako„nic o nas bez nas”.Zakazywała ona królowi wydawania ustaw bez uzyskania zgody szlachty,reprezentowanej przez Senat i izbę poselską;król mógł wydawać samodzielne edykty tylko w sprawach miast królewskich,Żydów,lenn,chłopów w królewszczyznach i w sprawach górniczych.Konstytucja Nihil novi unieważniała przywilej mielnicki i w znaczny sposób wzmacniała pozycję szlacheckiej izby poselskiej.Jej wejście w życie,obok wejścia w życie statutów nieszawskich,często uważa się za początek wprowadzenia demokracji szlacheckiej w Rzeczypospolitej.