Irena Dziedzic

Ur.20 czerwca 1925 w Kołomyi polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna,twórczyni pierwszego polskiego talk-show Tele-Echo.

Życiorys
Jej rodzicami byli Antoni Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska.Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej,wychowanką w internacie s.Felicjanek przy ul.Janowskiej we Lwowie.Po zajęciu we wrześniu 1939 r.miasta przez wojska radzieckie,uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej(tzw.dziesięciolatki)w dawnym gimnazjum żeńskim SS.Notre Dame przy ul.Ochronek 8.Maturę zdała eksternistycznie w Krakowie.Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 r.w„Echu Krakowa”(najpierw jako maszynistka,następnie reporterka).Później krótko pracowała we wrocławskim„Słowie Polskim”.Od 1948 r.w Warszawie,gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w„Głosie Ludu”,a następnie w„Expressie Wieczornym”(depesze,działy:zagraniczny i kultury).Od 1952 r.w Polskim Radio.Od 1956 r.w TVP,gdzie przez 25 lat(do kwietnia 1981 r.)prowadziła program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo,w latach 1965–1968 była także jedną z trojga osób prowadzących Dziennik Telewizyjny.W latach 1977–1981 była ponadto twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym.Po dwu i półrocznej przerwie od października 1983 do września 1991 r.prowadziła program Wywiady Ireny Dziedzic.Towarzysko,traktując propozycje,wystąpiła w dwóch filmach:"Jutro premiera"(1962 r.) i "Polowanie na muchy"(1969 r.)Grała siebie samą w produkcjach filmowych i telewizyjnych,m.in."Wojna domowa"(1965 r.)"Kłopotliwy gość"(1971 r.) i "Szczur"(1995 r.)Jest autorką książki"Teraz Ja.99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu"(1992 r.)W latach 1977–1980 była gospodynią Festiwalu Interwizji w Sopocie.Przez 4 lata(2002–2006)co tydzień można było słuchać jej publicystycznych felietonów Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia(w audycji:Muzyka i aktualności).Po felietonie,w którym mówiła o lustracji,ze współpracy zrezygnowano.Była żoną(rozwód)inżyniera Janusza Bałabana.Dziennikarka mieszka w Warszawie.
Sprawa„kłamstwa lustracyjnego”
30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego.W 2011 r.Sąd Apelacyjny,na jej wniosek,uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia.W październiku 2012 r.ten sam Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał,że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą.Sprawę zakończył prawomocnie w dniu 25 marca 2013 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie,oddalając apelację IPN od wyroku I instancji.Możliwe jest wystąpienie IPN do prokuratora generalnego z wnioskiem o złożenie kasacji do Sądu Najwyższego.