Bronisław Dembowski

Bronisław Jan Maria Dembowski(ur.2 października 1927 w Komorowie)polski duchowny rzymskokatolicki,profesor nauk filozoficznych,biskup diecezjalny włocławski w latach 1992–2003,od 2003 r.biskup senior diecezji włocławskiej.

Życiorys
Urodził się 2 października 1927 w Komorowie.W czasie II wojny światowej pobierał nauki w ramach tajnych kompletów,najpierw w filii radomskiego gimnazjum im.Jana Kochanowskiego w Białobrzegach,następnie w Warszawie,gdzie w 1944 r.uzyskał małą maturę.W 1943 r.złożył przysięgę wojskową w 72 Pułku Piechoty Armii Krajowej Ziemi Radomskiej.Brał udział w powstaniu warszawskim.W latach 1945–1946 kształcił się w liceum w Mościcach,które ukończył złożeniem egzaminu dojrzałości.W latach 1946–1950 studiował filozofię na Wydziale Filozoficzno-Społecznym Uniwersytetu Warszawskiego,uzyskując magisterium.Od 1949 do 1950 r.był wychowawcą w domu chłopców w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach.W latach 1950–1953 po przyjęciu od razu na trzeci rok odbył studia w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie.Święceń prezbiteriatu udzielił mu 23 sierpnia 1953 w archikatedrze św.Jana Chrzciciela w Warszawie kardynał Stefan Wyszyński.Studia kontynuował w latach 1955–1961 na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.Tamże w 1957 r.otrzymał magisterium z filozofii chrześcijańskiej,a w 1961 r.na podstawie dysertacji Próba ustalenia treści bytowej pojęcia przyczyny celowej w filozofii bytu doktorat z filozofii teoretycznej.W 1969 r.po przedłożeniu na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie rozprawy Spór o metafizykę.Główne poglądy na metafizykę w Polsce na przełomie XIX i XX wieku uzyskał habilitację.W latach 1969–1970 i 1975–1976 pogłębiał specjalizację na urlopach naukowych w Stanach Zjednoczonych.W 1981 r.otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego,a w 1990 r.tytuł profesora zwyczajnego nauk filozoficznych.W latach 1953–1955 pracował jako wikariusz w parafia Matki Bożej Częstochowskiej w Piastowie.W latach 1956–1992 był rektorem kościoła św.Marcina w Warszawie i kapelanem tamtejszego klasztoru Sióstr Franciszkanek Służebniczek Krzyża.Od 1957 do 1992 pełnił funkcję asystenta kościelnego Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie,a od 1958 do 1975 r.duszpasterza niewidomych w archidiecezji warszawskiej.W 1982 r.otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości.W Episkopacie Polski został członkiem Komisji ds.Nauki(od 1975 r.)sekretarzem Komisji ds.Dialogu z Niewierzącymi(od 1980 r.) i członkiem Komisji ds.Apostolstwa Świeckich(od 1984 r.)W 1984 r.objął funkcję krajowego duszpasterza Ruchu Odnowy w Duchu Świętym,a w 1991 r.wszedł w skład Międzynarodowej Rady Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej.Aktywnie działał w zakresie ekumenizmu.W latach 1981–1992 był wiceprzewodniczącym Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności.W 1989 r.brał udział w obradach Okrągłego Stołu.W latach 1962–1982 prowadził wykłady w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.W tamtejszej Katedrze Historii Filozofii obejmował kolejno stanowiska:asystenta(1962 r.)adiunkta(1963 r.) i docenta(1970 r.)Od 1970 do 1992 r.historię filozofii wykładał również w warszawskim seminarium duchownym.W latach 1982–1992 sprawował urząd dziekana Akademickiego Studium Teologii Katolickiej w Warszawie(od 1988 r.Papieskiego Wydziału Teologicznego).Od 1965 r.był sekretarzem redakcji,zaś w latach 1971–1982 zastępcą redaktora półrocznika„Studia Philosophiae Christianae”.25 marca 1992 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji włocławskiej.20 kwietnia 1992 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włocławku.Udzielił mu ich Henryk Muszyński,arcybiskup metropolita gnieźnieński,z towarzyszeniem kardynała Józefa Glempa,arcybiskupa metropolity warszawskiego i Bohdana Bejzego,biskupa pomocniczego łódzkiego.Jako zawołanie biskupie przyjął słowa„Caritas et Veritas”(Miłość i Prawda).W 1993 r.erygował trzy wikariaty duszpasterskie(włocławski,koniński i sieradzki),w 1994 r.zreorganizował struktury dekanalne,a ponadto utworzył 16 parafii.W 1994 r.zakończył trwający od 1986 r.II Synod Diecezji Włocławskiej.W 1993 r.reaktywował kapitułę sieradzką.Zatwierdził statut kurialnego wydziału duszpasterskiego,a także ustanowił diecezjalną radę duszpasterską oraz radę ruchów i stowarzyszeń katolickich.W 1996 r.zamknął proces informacyjny 108 męczenników II wojny światowej.Ustanowił sanktuarium Urodzin i Chrztu św.Faustyny i erygował Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im.ks.Jana Długosza we Włocławku.W 1999 r.podejmował w Licheniu papieża Jana Pawła II.25 marca 2003 Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji włocławskiej.W strukturach Episkopatu Polski został współprzewodniczącym Komisji Mieszanej ds.Dialogu Teologicznego między Kościołem Rzymskokatolickim i Kościołem Starokatolickim Mariawitów oraz przewodniczącym Komitetu ds.Dialogu z Niewierzącymi(w ramach Rady ds.Dialogu Religijnego).Pozostał na stanowisku krajowego duszpasterza Ruchu Odnowy w Duchu Świętym,a następnie objął funkcję delegata ds.Odnowy w Duchu Świętym.Został asystentem kościelnym Rady Ruchów Katolickich w Polsce,wszedł w skład Rady Naukowej,Rady ds.Ekumenizmu i Rady ds.Apostolstwa Świeckich.Ponadto do 2001 r.należał do Międzynarodowej Rady Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej.W 2000 r.konsekrował biskupa pomocniczego włocławskiego Stanisława Gębickiego.Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego kaliskiego Teofila Wilskiego(1995 r.)biskupa pomocniczego warszawskiego Tadeusza Pikusa(1999 r.) i biskupa diecezjalnego włocławskiego Wiesława Meringa(2003 r.)
Odznaczenia
Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 24 października 2006 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.W 1996 r.został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Partyzanckim.Otrzymał również komandorię Missio Reconciliationis.