Ludwik Solski

Właśc.Ludwik Napoleon Sosnowski(ur.20 stycznia 1855 w Gdowie,zm.19 grudnia 1954 w Krakowie)polski aktor,reżyser,dyrektor teatru.Mąż Ireny Solskiej.
Rodzina
Rodzina Sosnowskich pieczętowała się herbem Nałęcz.Ludwik Solski(Ludwik Napoleon Sosnowski)pochodził z długowiecznej rodziny.Ojciec Ludwika,Franciszek Sosnowski(1812–1902)był uczestnikiem powstania listopadowego.Dziadek,rotmistrz kawalerii za czasów Powstania kościuszkowskiego,dożył 112 lat.Matka Ludwika,Stanisława Wojciechowska(1826–1863),pochodziła z rodu pieczętującego się herbem Lubicz,była prawnuczką barona Michała Mateusza Lewartowskiego(1747–1805).Ludwik Napoleon Sosnowski miał przyrodniego brata Kazimierza Ignacego,polonistę,pedagoga i krajoznawcę polskiego.Trzykrotnie żonaty.Druga żona,Irena Solska,była córką znanej polskiej malarki Bronisławy Poświkowej.
Życiorys
Debiutował w Krakowie w 1876 r.następne lata spędził w teatrzykach wędrownych.Do Krakowa powrócił w 1883 r. i pozostał do 1900 r.Przez kolejne 4 lata występował w Teatrze Wielkim we Lwowie.W latach 1905–1913 był dyrektorem Teatru Miejskiego w Krakowie(który od 1909 r.nosi imię Juliusza Słowackiego).Od 1918 do 1939 roku pracował(w tym reżyserował)w różnych teatrach Polski.Od 1944 r.ponownie przebywał w Krakowie.Ludwik Solski był jednym z pionierów w realizacji repertuaru rosyjskiego na polskich scenach:Tołstoja,Czechowa,Gorkiego oraz adaptacji z Dostojewskiego.Publiczność zapamiętała go szczególnie jako Starego Wiarusa w Warszawiance Stanisława Wyspiańskiego.Honorowy dyrektor Teatru Miejskiego w Łodzi.Tytuł ten został mu nadany przez władze Łodzi w styczniu 1937 roku.W trakcie bombardowania Warszawy we wrześniu 1939 r.zniszczeniu uległo całe mieszkanie Solskiego w kamienicy przy Alejach Jerozolimskich 31.W mieszkaniu znajdowały się liczne dzieła sztuki,w tym obrazy Józefa Mehoffera,Juliana Fałata i Piotra Stachiewicza oraz 12 obrazów Stanisława Wyspiańskiego.W marcu 1954 r.został uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.Na scenie występował do końca ostatni raz 5 czerwca 1954 jako Dyndalski w Zemście Aleksandra Fredry.Został pochowany na Skałce.Pośmiertnie,w 1955 i 1956 r.opublikowano dwa tomy jego Wspomnień.Jego imię otrzymały Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie oraz Tarnowski Teatr.
Filmografia
Ludwik Solski wystąpił też w czterech filmach:

• 1939 r.Geniusz sceny jako Chudogęba Sędzia Dogbery Harpagon Judasz Jowialski Horsztyński Fryderyk Gospodarz Mickiewicz Łatka Ojciec Profesor Słupiński Stary Wiarus
• 1930 r.Tajemnica lekarza jako stary doktor Stanley
• 1930 r.Dusze w niewoli jako Stary Lachowicz
• 1927 r.Ziemia obiecana jako potentat bawełniany Hermann Bucholc

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski(1946 r.)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski(1935 r.)
• Order Budowniczych Polski Ludowej(1954 r.)
• Order Sztandaru Pracy I klasy(1951 r.)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski(2 maja 1923)
• Złoty Krzyż Zasługi(1953 r.)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej(1954 r.pośmiertnie)
• Złoty Wawrzyn Akademicki za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej(1935 r.)