Aleksander Kakowski

Ur.5 lutego 1862 w Dębinach,zm.30 grudnia 1938 w Warszawie polski biskup rzymskokatolicki,arcybiskup metropolita warszawski w latach 1913–1938,prymas Królestwa Polskiego w latach 1925–1938,kardynał prezbiter od 1919 r.Członek Rady Regencyjnej w latach 1917–1918.
Życiorys
Syn Franciszka Kakowskiego herbu Kościesza,powstańca styczniowego i Pauliny z Ossowskich h.Dołęga.Pochodził z drobnej szlachty mazowieckiej ród Kakowskich wywodził się z miejscowości Kaki w powiecie przasnyskim.Uczęszczał do szkoły elementarnej w Przasnyszu.W 1878 r.ukończył gimnazjum w Pułtusku.Wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie,następnie do Akademii Duchownej w Petersburgu i Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie.30 maja 1886 otrzymał święcenia kapłańskie w Warszawie z rąk arcybiskupa Wincentego Teofila Popiela.Od 1887 r.był wykładowcą teologii i literatury polskiej w seminarium duchownym w Warszawie.W 1901 r.został kanonikiem warszawskim,następnie prałatem.W 1910 r.uzyskał stopień doktora teologii na Akademii Duchownej w Petersburgu i w tym samym roku został jej rektorem.Jako rektor tej uczelni zachował jej religijny charakter i uniknął okazji do narażenia się władzom rosyjskim.W 1911 r.metropolita mohylewski Wincenty Kluczyński poprosił go,by został cenzorem kościelnym jednego z pism.W 1913 r.car Mikołaj II polecił mu objąć stanowisko arcybiskupa warszawskiego.Władze rosyjskie poinformowały go,że zostaną mu przekazane carskie dary:mitra,pastorał i pierścień oraz 1000 rubli na pierwsze wydatki.21 maja 1913 Stolica Apostolska wystawiła bullę nominacyjną.22 czerwca 1913 uzyskał sakrę biskupią w Sankt Petersburgu z rąk biskupa Stanisława Zdzitowieckiego.14 września 1913 odbył ingres do archikatedry św.Jana Chrzciciela w Warszawie.W czasie I wojny światowej był zwolennikiem orientacji prorosyjskiej.W 1915 r.zwrócił się do ludności Warszawy,aby ta pozostała w domach w przypadku wkroczenia do Warszawy wojsk niemieckich.W latach 1917–1918 był członkiem Rady Regencyjnej,do której wszedł za namową arcybiskupa Nowowiejskiego.28 listopada 1919 konsekrował nuncjusza apostolskiego arcybiskupa Achillesa Rattiego,późniejszego papieża Piusa XI.15 grudnia 1919 kreowany kardynałem.Przed bitwą warszawską w trakcie wojny polsko-bolszewickiej nie dość,że był jednym z tylko trzech dyplomatów,którzy nie opuścili zagrożonej Warszawy,to jeszcze znalazł się wśród żołnierzy pierwszej linii w okopach obronnych wokół Radzymina.Od 1925 r.używał dożywotnio tytułu prymas Królestwa Polskiego.Przy jego współudziale w 1925 r.zawarto konkordat z Watykanem.Jako arcybiskup warszawski był inicjatorem budowy wielu kościołów i kaplic.W 1936 r.zwołał pierwszy synod plenarny biskupów polskich w Częstochowie.Od 1927 r.brał aktywny udział w organizowaniu Akcji Katolickiej,powołał w związku z tym w 1930 r.Katolicki Związek Instytucji i Zakładów Wychowawczych Caritas.Zorganizował działalność kleru wśród młodzieży akademickiej,zalecał opiekę nad zabytkami sztuki sakralnej,był inicjatorem utworzenia Muzeum Archidiecezjalnego w 1936 r.Napisał wiele artykułów i rozpraw z zakresu ustawodawstwa kościelnego.2 maja 1922 został odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.17 czerwca 1938 został kanclerzem kapituły Orderu Orła Białego(odznaczony orderem w 1925 r.)5 czerwca 1930 został baliwem honorowym i dewocyjnym zakonu maltańskiego.Zmarł 30 grudnia 1938.4 stycznia 1939 został pierwotnie pochowany w podziemiach katedry św.Jana w Warszawie,w późniejszym czasie jego zwłoki zostały przeniesione na Cmentarz Bródnowski.W 2000 r.wydawnictwo„Platan”wydało jego pamiętniki.
Poglądy
Był konserwatystą i uważał,że katolicyzm w Polsce powinien mieć miejsce dominujące w państwie.Z tego powodu sprzeciwiał się m.in.ślubom i rozwodom cywilnym na skutek prowadzonej przez niego kampanii nie udało się w II Rzeczypospolitej ujednolicić prawa rodzinnego(słynny projekt Komisji Kodyfikacyjnej).Był także przeciwnikiem równouprawnienia wyznań niekatolickich w Polsce.