Wincenty Krasiński

Herbu Ślepowron(ur.30 stycznia 1782 w Boremlu na Wołyniu,zm.24 listopada 1858 w Warszawie)hrabia od 1811 r.od 1844 r.założyciel i I ordynat opinogórski,polski generał w czasie wojen napoleońskich,pełnił obowiązki Namiestnika Królestwa Polskiego.
Biografia
Urodzony w rodzinie hr.Jana Krasińskiego(syna Michała Hieronima Krasińskiego) i Antoniny hr.Czackiej.Dnia 13 września 1803 ożenił się z Marią Urszulą ks.Radziwiłł.Ojciec Zygmunta Krasińskiego dramatopisarza i poety polskiego romantyzmu.W wieku ośmiu lat Wincenty został członkiem kawalerii narodowej,a jako dziesięciolatek był mianowany porucznikiem(był to element magnackiej tradycji i wychowania,a nie stopień rzeczywistej służby wojskowej,którą Krasiński rozpoczął dopiero jako dorosły mężczyzna).W 1790 roku,po śmierci ojca,został starostą opinogórskim.W roku 1803 utworzył organizację patriotyczną Towarzystwo Przyjaciół Ojczyzny.W lecie 1804 r.udaje się z małżonką do Spa w Belgii i Paryża,w którym przebywają pięć miesięcy.Krasiński nawiązuje znajomości z najważniejszymi postaciami cesarstwa,dostaje się na audiencję do cesarza Napoleona.Po powrocie do Polski przystępuje do zwolenników Francji.W 1804 roku został członkiem rzeczywistym Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.W początkach grudnia 1806 r.w porozumieniu z Henrykiem Dąbrowskim organizuje Gwardię Honorową i otrzymuje stopień pułkownika jazdy pospolitego ruszenia.Po przybyciu Napoleona do Warszawy zostaje członkiem sztabu cesarskiego i otrzymuje rozkaz sformowania pułku jazdy.Dnia 4 kwietnia 1807 Krasiński otrzymuje krzyż Legii Honorowej,a Napoleon mianuje go dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów Gwardii Cesarskiej(Régiment de chevau-légers polonais de la Garde impériale).W 1808 roku dowodzi pułkiem w wojnie w Hiszpanii,w której jego szwoleżerowie wsławili się szarżą pod Somosierrą.Sam Krasiński nie brał udziału w szarży.Po kampanii hiszpańskiej pułk stacjonował w Chantilly pod Paryżem.W 1811 r.Napoleon mianuje Krasińskiego hrabią Cesarstwa Francuskiego.Od 1812 r.generał brygady.W maju 1812 r.Krasiński na czele pułku maszeruje przez Księstwo Warszawskie.W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego.Po odwrocie spod Moskwy pułk Krasińskiego stacjonuje w Saksonii i Paryżu,a Wincenty zostaje mianowany generałem dywizji.4 kwietnia 1814 w Fontainebleau Napoleon powierza Krasińskiemu naczelne dowództwo wojsk polskich znajdujących się we Francji.Po abdykacji Napoleona,zwolniony z przysięgi,Krasiński przyprowadził do kraju większość wojsk polskich z Francji(wrzesień 1814 r.)Dnia 16 lutego 1815 pułk szwoleżerów zostaje zlikwidowany,a Krasiński przekazuje księżnej Izabeli Czartoryskiej pułkowy sztandar.W czasie wojen napoleońskich Krasiński był trzykrotnie ranny.W Królestwie Kongresowym został szefem dywizji,a następnie generałem–adiutantem cesarskim i dowódcą korpusu rezerwowego.Pod panowaniem Aleksandra I kontynuował karierę wojskową i polityczną.Był posłem przasnyskim i marszałkiem sejmu Królestwa Polskiego od 1818 r.od 1825 r.senatorem wojewodą.W 1820 r.Senat przyznaje Krasińskiemu tytuł hrabiowski,a car nadaje mu order Świętego Włodzimierza II klasy i dożywotnią godność senatora wojewody.W 1826 roku został awansowany do stopnia generała jazdy oraz na urząd senatora wojennego.W 1828 r.stracił popularność,gdy jako jedyny w czasie sądu sejmowego głosował za ukaraniem podejrzanych o zdradę stanu.Będąc zwolennikiem współpracy z Rosją i podporządkowania Polski carowi,nie wziął udziału w powstaniu listopadowym(1830-1831),a po jego stłumieniu pełnił wysokie urzędy w administracji Królestwa,skreślony z listy senatorów przez sejm powstania listopadowego 20 lipca 1831 roku.Od 1831 r.był członkiem Rady Państwa oraz w latach 1855-1856 członkiem Rady Administracyjnej.Po śmierci Iwana Paskiewicza,od 1 lutego 1856 r.pełnił czasowo obowiązki Namiestnika Królestwa Polskiego.Ufundował Bibliotekę Ordynacji Krasińskich w 1844 roku w Warszawie.Odznaczony Legią Honorową oraz Orderami:Orła Białego,Virtuti Militari,św.Stanisława,św.Aleksandra Newskiego,św.Anny,św.Włodzimierza.W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby.Lubił otaczać się luminarzami nauki,kultury i sztuki.W domu jego zbierali się najwięksi literaci epoki.Gorliwie gromadził zabytki kulturalne.Sam napisał jedynie podręcznik o władaniu lancą(Essai sur le maniemant de la lance,1811 r.)on też był autorem anonimowej broszury antysemickiej Apercu sur le Juifs de Pologne par un officier general polonais,nonce,la ditte(1818 r.)w której opowiadał się przeciwko asymilacji Żydów.Krasiński był również autorem publikacji Rzut oka na wieszczów Prowancji zwanych Trubadurami.Zmarł 24 listopada 1858 w Warszawie,a pochowany został w Opinogórze.Społeczeństwo zapamiętało jego antypolską postawę w czasie i po upadku powstania.Zarządca dóbr opinogórskich Feliks Karpiński tak pisał o tym przy okazji pogrzebu Zygmunta Krasińskiego,który przeżył ojca o zaledwie trzy miesiące:„Rozhowor był w Opinogórze wielki.Samych wielkich pań i panów zjechało się do stu,dwieście koni zwoziło i odwoziło gości...pogrzeb ten,reprezentowany przez obywatelstwo,był demonstracją narodową;na pogrzebie generała nie było wcale obywateli;osiemdziesięciu mnichów zastępowało wszystkie stany...”