Ur.12 października 1858 w Osiecznej,zm. 4 lutego 1934 w Bydgoszczy lekarz polski,działacz niepodległościowy i społeczny,radny miejski,Honorowy Obywatel Bydgoszczy.
Biografia
Urodził się 12 października 1858 r.w Osiecznej w powiecie leszczyńskim.Był synem Franciszka rolnika i Rozalii z Pajkertów.Uczył się w gimnazjum w Lesznie(1872-1879),po czym studiował medycynę na uniwersytetach:w Lipsku i Gryfii.Praktykę lekarską rozpoczął w Chełmnie;tam pod okiem Ludwika Rydygiera,późniejszego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego,uznanego chirurga,udoskonalał i nabywał doświadczenia w zakresie wiedzy medycznej.Po kilkuletniej praktyce w Krzywinie i Wrocławiu,w 1906 r.przeniósł się do Bydgoszczy i zamieszkał przy ul.Cieszkowskiego 20.Praktykę lekarską w Bydgoszczy łączył z aktywną działalnością narodową i społeczną.Czynny był w pracach Towarzystwa Przemysłowego,Towarzystwa Rzemieślników i innych polskich stowarzyszeń.Został członkiem honorowym Towarzystwa Robotników Polsko-Katolickich oraz wchodził w skład Dozoru Kościelnego przy bydgoskim kościele farnym.W 1909 r.stanął na czele Komitetu Powiatowego Towarzystwa Czytelni Ludowych.Z jego inicjatywy w końcu 1911 r.została założona Księgarnia Bydgoska.W 1911 r.wstąpił do założonego w mieście Narodowego Stronnictwa Ludowego i wkrótce stał się obok Jana Teski jednym z jego czołowych działaczy.W 1914 r.był współzałożycielem i członkiem rady nadzorczej Banku Dyskontowego w Bydgoszczy.W 1917 r.wchodził w skład poznańskiego komitetu honorowego obchodów setnej rocznicy śmierci Tadeusza Kościuszki.Jesienią 1918 r.został mężem zaufania tajnego Komitetu Obywatelskiego,a 16 listopada wybrano go prezesem Polskiej Rady Ludowej na miasto Bydgoszcz i przedmieścia,reprezentującej polskich bydgoszczan wobec władz zaborczych.W czasie Powstania Wielkopolskiego leczył i operował(także w prywatnych domach)rannych powstańców.Wystawiał fałszywe dokumenty i potajemnie przenosił ze szpitala do polskich domów tych,którym groziła kara śmierci za dezercję z armii pruskiej.Gdy 19 stycznia 1920 Niemcy przekazywali Bydgoszcz w polskie ręce,był jednym z polskich przedstawicieli i świadków tej historycznej chwili.20 stycznia jako prezes Polskiej Rady Ludowej witał wkraczające do miasta polskie oddziały wojskowe.4 sierpnia 1920 r.został mianowany członkiem Tymczasowej Rady Miejskiej(1920-1921),a po ustąpieniu w lipcu 1921 r.tymczasowego prezydenta miasta Jana Maciaszka zaproponowano mu objęcie tego urzędu,którego jednak nie przyjął.W 1921 r.został przewodniczącym Polskiego Komitetu Wyborczego w Bydgoszczy oraz wybrany radnym miejskim z Listy Obywatelskiej(1922-1925).Do końca marca 1922 r.pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miejskiej.Reprezentował w niej interesy ugrupowania chrześcijańsko-demokratycznego.W latach 20.XX w.był lekarzem naczelnym Lecznicy Miejskiej i ordynatorem oddziału wewnętrznego.Działał w Izbie Lekarskiej Poznańsko-Pomorskiej i Towarzystwie Lekarskim na Obwód Nadnotecki w Bydgoszczy.Od połowy lat 20.XX w.skoncentrował się na prywatnej praktyce lekarskiej.W maju 1933 r.uległ udarowi mózgu.Zmarł 4 lutego 1934 r.w Bydgoszczy.6 lutego 1934 r.jego pamięć uczciła Rada Miejska na specjalnym posiedzeniu.Pogrzeb odbył się 7 lutego 1934 r.na bydgoskim cmentarzu Nowo farnym i był,zgodnie z wolą zmarłego,nadzwyczaj skromny.Prezydent Leon Barciszewski w mowie pożegnalnej podkreślił,iż Jan Biziel był człowiekiem„który niczem nie gardził więcej jak blichtrem zewnętrznym,który od niczego więcej nie stronił i uciekał jak od rozgłosu i popularności.Cicho i niepostrzeżenie sunął ulicami miasta Bydgoszczy,niosąc dniem i nocą wszystkim,którzy go wzywali,pomoc fizyczną i ukojenie duchowe”.2 maja 1922 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Rodzina
Jan Biziel był żonaty z nauczycielką Marią Ludwiką z Badeltów.Miał córki:Marię Ludwikę(ur.1894 r.)Pelagię Rozalię(ur.1896 r.)nauczycielki i Ludwikę Izabelę(ur.1903 r.)asystentkę w Bibliotece Miejskiej w Bydgoszczy.
Honorowy Obywatel Bydgoszczy
Na początku stycznia 1930 r.magistrat bydgoski podjął uchwalę w sprawie nadania mu godności Honorowego Obywatela Bydgoszczy.Stosowna uroczystość odbyła się 19 stycznia 1930 r.w 10.rocznicę przyłączenia Bydgoszczy do Polski.W uzasadnieniu podano,że tytuł został przyznany za wybitne zasługi społeczne,położone dla dobra polskich obywateli miasta.Społeczeństwo Bydgoszczy uczciło także jego zasługi nadając jego imię jednej z ulic miasta na Wzgórzu Wolności,a w 1992 r.Wojewódzki Szpital XXX-lecia PRL przemianowano na Wojewódzki Szpital im.dr Jana Biziela(aktualnie Szpital Uniwersytecki nr 2).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz