Wacław Wolski(inżynier)

Herbu Lubicz(ur.28 września 1865 w Brzeżanach koło Tarnopola,zm.27 lipca 1922 we Lwowie)polski inżynier,wynalazca,przedsiębiorca naftowy i działacz społeczny,obrońca Lwowa,odznaczony Krzyżem Walecznych.Mąż poetki Maryli Wolskiej z domu Młodnickiej,z którą miał pięcioro dzieci m.in.poetkę i prozaiczkę Beatę Obertyńską,poetę Ludwika i malarkę Anielę(Lelę)Pawlikowską.

Biografia
Wacław Wolski pochodził z linii brzeżańskiej rodu Wolskich z rodziny o tradycjach prawniczych.Ojciec Ludwik Wolski został wybrany posłem do parlamentu austriackiego i wraz z rodziną przeniósł się do Wiednia,gdzie Wacław ukończył gimnazjum i politechnikę.Duży wpływ na późniejsze życie Wolskiego miał jego wuj Stanisław Szczepanowski,autor publikacji ekonomicznej końca XIX wieku zatytułowanej„Nędza Galicji” i przedsiębiorca naftowy.Dzięki Szczepanowskiemu Wolski zajął się przemysłem naftowym.Wywiercił szyb„Hucuł”w Galicji,który stał się obfitym źródłem nafty,a także założył pierwszą polską rafinerię w Peczeniżynie.Początki swojej pracy inżynierskiej odbył w Schodnicy,gdzie przy wierceniach pracował z kilkoma kanadyjskimi wiertaczami sprowadzonymi przez Szczepanowskiego.Był członkiem Ligi Narodowej.
Wynalazczość
Pierwszy praktycznie zastosował sprężony gaz do wydobywania ropy naftowej.Jako pierwszy na świecie skroplił gazy naftowe oraz wynalazł tzw.„wiertniczy taran hydrauliczny”.Opracował hydrauliczną metodę wiercenia,gdzie woda wykorzystana do tej pory wyłącznie do usuwania osadów w czasie wiercenia została zastosowana także do poruszania świdra.Jego metoda nazwana została„polską kanadyjką”.Przed 1902 r.Wolski próbował opatentować w Wiedniu swoją metodę,lecz tam spotkał Williama Henry’ego Mac Garveya,Kanadyjczyka szkockiego pochodzenia,który pracując jako wiertacz w Polsce udał się do urzędu patentowego z podobnym rozwiązaniem.Ostatecznie opatentowali rozwiązanie wspólnie jako„dłuto dla przemysłu naftowego”.W 1907 r.w czasie wiercenia szybu„Wilno”w rejonie borysławskim wykorzystał tę metodę praktycznie,w rezultacie czego dowiercił się do głębokości 1000 metrów(gdzie typowe szyby dochodziły do 400 metrów)do zasobnych pokładów roponośnych.Nastąpił wybuch i strumień ropy rozbił koronę szybu i wytrysnął ponad ziemię.Dzienna wydajność szybu wyniosła 900 ton,co do tej pory nie występowało w Galicji.Zastosowanie tej metody przez Wolskiego zmusiło innych producentów do podniesienia wydajności produkcji i w rezultacie w 1907 r.osiągnięto w Galicji wydobycie 120 tys.ton ropy,gdy w 1906 r.było ono o połowę niższe.Na taką ilość ropy nie było zbytu w zacofanej gospodarce galicyjskiej i nastąpił gwałtowny spadek cen ropy i cały przemysł naftowy Galicji stracił na dochodowości.Nadprodukcja ta wpłynęła też na dalsze losy wynalazku Wolskiego,na którego szersze wprowadzenie zabrakło pieniędzy,a sam wynalazek został wykupiony i ukryty w szafach pancernych firm zainteresowanych utrzymaniem starych metod wiertniczych.Wynalazek tarana wiertniczego Wolskiego wyprzedził swoją epokę i prace nad metodą hydrauliczną wierceń podjęto dopiero ponad 20 lat po jego patencie.Oprócz tarana wiertniczego Wolski był m.in.konstruktorem hydraulicznej wiertarki skalnej do budowy chodników i tuneli kopalnianych,próbował skroplić gaz ropny i był autorem wielu innych patentów.Poza tym brał czynny udział w życiu społecznym Galicji i prowadził korespondencję naukową z naukowcami w kraju i zagranicą.Chory na serce,przeziębiony po rocznicowej mszy w intencji ukochanego syna Luka,zamordowanego przez Ukraińców w kwietniu 1920 r.zmarł przedwcześnie w wieku lat 57,we własnej willi Zaświecie.Pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.