Grzegorz Kurkiewicz

Grzegorz Leon Kurkiewicz(ur.20 czerwca 1922 w Krakowie,zm.6 grudnia 2015 w Pszczółkach)polski dziennikarz i publicysta,żołnierz Armii Krajowej i Wojska Polskiego,z wykształcenia ekonomista,autor wspomnień z lat II wojny światowej i stanu wojennego.
Życiorys
Urodził się 20 czerwca 1922 w Krakowie jako syn inżyniera Mieczysława Kurkiewicza i jego żony Wandy.Ukończył gimnazjum im.Sobieskiego i pierwszą klasę liceum humanistycznego w Krakowie,odbył też kurs przysposobienia wojskowego dla młodzieży.Podczas wojny dokształcał się w szkole handlowej,pracował w niemieckiej firmie budowy telegrafów,przebywał też wraz z matką przez 2 miesiące w więzieniu Montelupich w Krakowie.Stracił ojca więzionego w Kozielsku i zamordowanego w Katyniu.Na przełomie 1942/43 został zaprzysiężony w krakowskiej terenówce Armii Krajowej.Pod pseudonimem„Kardan”od sierpnia 1944 r.walczył w oddziale partyzanckim„Setka-Limba”dowodzonym przez por.„Żbika”(Tadeusza Cedro)w ramach 12 pp AK,którym dowodził kpt.„Dąb”(Władysław Wojas).Brał udział w kilku akcjach w Małopolsce,m.in.28 września 1944 w odbiciu zakładników z więzienia w Kalwarii Zebrzydowskiej,wśród których był gen.Brunon Olbrycht,ps.„Olza”,dowódca Grupy Operacyjnej AK„Śląsk Cieszyński”.Akcją dowodził por.„Żbik”.W szeregach AK otrzymał Krzyż Walecznych,Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami oraz awans na podchorążego plutonowego.Po rozwiązaniu oddziału w styczniu 1945 r.w miejscowości Jastrzębia,został powołany do Wojska Polskiego.Przeszedł weryfikację w Krakowie w 1945 r.otrzymał stopień podporucznika WP i przydział do Łowicza,do 2 Samodzielnego Batalionu Inżynieryjno-Lotniskowego Wojsk Lotniczych.Skierowano go na kurs dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie,gdzie w 1947 r.otrzymał awans na porucznika.Dowodził kompanią Szkoły Podoficerskiej w Legionowie,potem został przeniesiony do Kompanii Rezerwy Oficerów i zwolniony z wojska z powodu wcześniejszej przynależności do AK.W 1947 r.zawarł związek małżeński z Ireną Jelita-Dobrzyńską(zm.2006 r.)z którego ma syna Krzysztofa(ur.1948 r.) i córkę Beatę(ur.1954 r.)Do 1952 r.pracował w Spółdzielni Zabawkarskiej„Promień”w Warszawie,jednocześnie studiując w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie,którą(już jako Szkołę Główną Planowania i Statystyki)ukończył w 1953 r.broniąc rozprawy o rezerwach wydajności pracy.Był asystentem na wydziale mechaniczno-technologicznym Politechniki Warszawskiej.Od 1947 r.mieszkał w Legionowie.W 1956 r.zamieszkał w Gdańsku i rozpoczął pracę w stoczni.Kontynuował naukę i w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych.W 1959 r.opublikował broszurę„Stocznia Gdańska wczoraj dziś jutro”.Przez ponad 7 lat służył stoczni swą wiedzą ekonomiczną oraz znajomością języków.W 1967 r.uległ ciężkiemu wypadkowi samochodowemu.W 1968 r.pod pseudonimem Sylwester Mało dobry opublikował w„Polityce”kontrowersyjny artykuł„Byłem murzynem”o pisaniu na zlecenie prac magisterskich i tym samym rozpoczął karierę dziennikarza i publicysty.Związał się z gdańskim tygodnikiem„Czas”,w którym pracował do ogłoszenia stanu wojennego.Otrzymał I i II nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za publikacje o gospodarce morskiej.Odbył kilka podróży zagranicznych,m.in.w 1978 r.na statku„Zamość”odwiedził Kanadę i USA,a w 1979-80 na statku„Bydgoszcz”Tanzanię,Kenię i Madagaskar.W 1981 r.wspólnie ze Zbigniewem Michtą opublikował książkową relację„Łuna nad Karlinem”.W 1982 r.został negatywnie zweryfikowany jako dziennikarz i zwolniony z pracy z zakazem wykonywania zawodu.Przez 8 lat utrzymywał się z pracy tłumacza,lektora języka niemieckiego i pomocy z zagranicy z Włoch i Niemiec.W 1989 r.był współtwórcą„Tygodnika Gdańskiego”,w którym publikował do zamknięcia pisma w 1991 r.Publikował też w miesięcznikach„W drodze” i „Pomerania”.W 1991 r.zamieszkał w Pszczółkach k.Gdańska i związał się z„Dziennikiem Bałtyckim”,w którym jako Jan Chrzan publikował artykuły wspomnieniowe i (kontrowersyjne niekiedy)felietony do niedawna pod tytułem„Chwyty dozwolone”,a następnie„My w Europie”.Opublikował wspomnieniowo-refleksyjną książkę„Osobliwe przypadki Egona A.w peerelu”(wyd.Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej,Gdynia 2006 r.)a także rozdział„Stanu wojennego dzień powszedni”w zbiorze„Świadkowie stanu wojennego”(wyd.Agora/Region 2006 r.)Zmarł 6 grudnia 2015 nad ranem w Pszczółkach.