Lew Halicki

Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz(ukr.Лев I Данилович),(ur.ok.1228,zm.ok.1301 w Spasie)książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301,książę Halicza i Przemyśla 1264-1269,książę bełski(1245-1264).Był synem króla Daniela I Halickiego.Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego(jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską.W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa(nazwanego tak na jego cześć).W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego,lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą,po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in.Przeworsk.Wspierał posiłkami Władysława I Łokietka,w jego walkach z Wacławem II,co sprowokowało wyprawę odwetową wojsk wiernych Wacławowi,które w 1301 zdobyły Lublin.Jego synem był Jerzy I(1252-1308),książę halicki.Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.