Biografia
Urodził się w polsko-francuskiej rodzinie szlacheckiej.Ojcem Ludwika był płk.Adam Kasper Mierosławski(1785-1837)herbu Leszczyc adiutant gen.Davouta(który sam został ojcem chrzestnym Ludwika),matką Francuzka Camilla Notté de Vaupleux(wnuczka angielskiego kapitana marynarki handlowej Stubbsa).W 1820 roku przywieziono go do Polski.Pobierał nauki w wojewódzkiej szkole pijarów w Łomży,a następnie w kaliskiej szkole kadetów.Ukończył ją w roku 1830,by w wieku 15 lat zostać podchorążym 5.Pułku Piechoty Liniowej.Mierosławski,w stopniu porucznika,brał udział w powstaniu listopadowym walcząc w korpusie generała Samuela Różyckiego,z którym przedarł się do Galicji.Po klęsce powstania od 1833 roku przebywał na emigracji we Francji,gdzie zyskał sobie sławę wybitnego teoretyka wojskowości.Był jednym z przywódców Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i członkiem Młodej Polski(starał się także,z polecenia Mazziniego,zorganizować Młodą Francję).W latach 1839-1840 prowadził wykłady z historii ludów słowiańskich we Francuskim Instytucie Historycznym w Paryżu.Mierosławski był planowany na dowódcę powstania w 1846 roku,jednak zaraz po przybyciu,wskutek denuncjacji hrabiego Henryka Ponińskiego został ujęty przez pruską policję w Świniarach pod Poznaniem.Skazany na karę śmierci w procesie berlińskim,uniknął jej wykonania dzięki wybuchowi rewolucji berlińskiej.Po oswobodzeniu go wraz z Karolem Libeltem w marcu 1848 r.z berlińskiego więzienia Moabit ponownie przybył do Polski i został naczelnym wodzem armii polskiej zaboru pruskiego.Dowodził m.in.w zwycięskiej potyczce pod Miłosławiem i Sokołowem,oraz przegranym starciu pod Wrześnią.W powstaniu poznańskim 1848 roku,pod dowództwem Mierosławskiego walczyli Ludwik Oborski oraz Franciszek Nawrocki(Jakub Nawrot)twórca oddziału powstańczego w rejonie Baszkowa,Konarzewa i Krotoszyna.Po kapitulacji powstania poznańskiego Mierosławski ponownie dostał się do niewoli pruskiej,z której został uwolniony dzięki zabiegom swego szwagra,męża Ksawery Mierosławskiej Wincentego Mazurkiewicza.W grudniu 1848 roku przybył do Palermo i objął stanowisko szefa sztabu armii rewolucyjnego rządu sycylijskiego.Po upadku powstania w kwietniu 1849 roku wrócił do Paryża,ale już w czerwcu znalazł się w Karlsruhe,gdzie rząd Badenii i Palatynatu mianował go naczelnym wodzem rewolucyjnej armii.Po klęsce w bitwie z Prusakami pod Rastatt Mierosławski podał się do dymisji i powrócił do Paryża.W grudniu 1860 roku Giuseppe Garibaldi powołał go na dowódcę Legionu Międzynarodowego w Neapolu,jednak ostatecznie nie został on utworzony.W 1861 roku Mierosławski został dyrektorem i wykładowcą Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui.Nie ustawał w pracach nad nowymi wynalazkami wojennymi i rozwiązaniami taktycznymi,szczególnie tymi,które miały dać efekty w wojnie ludowej o wyzwolenie Polski.W lutym 1863 roku Mierosławski przybył do Polski,by zostać dyktatorem powstania styczniowego.Po dwóch przegranych starciach pod Krzywosądzem i Nową Wsią(Kujawy) i konflikcie z Marianem Langiewiczem postanowił złożyć dyktaturę i zdecydował się na powrót do Paryża,skąd rozprzestrzeniał informacje o fatalnym zorganizowaniu powstania w Polsce.Wycofał się z polityki po wojnie francusko-pruskiej.Był poetą i pisarzem.W 1841 roku pod panieńskim nazwiskiem matki wydał w Paryżu autobiografię.Najbardziej znanym dziełem Mierosławskiego jest jednak praca z gatunku teorii wojskowości Rozbiór krytyczny kampanii 1831 roku.Zmarł 22 listopada 1878 w Paryżu.Został pochowany na cmentarzu Montparnasse.Autorem pomnika na grobie Mierosławskiego był polski rzeźbiarz Cyprian Godebski.
Utwory poetyckie
- Szuja 1835 r.
- Żelazna Maryna 1835 r.
- Bitwa grochowska 1835 r.
- Pugaczow 1836 r.
- Marsz 1848 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz