Instytut Agronomiczny

Uczelnia rolnicza powołana w 1816 r.w Marymoncie koło Warszawy(wsi,w 1916 r.włączonej do miasta)pierwsza wyższa szkoła rolnicza na ziemiach polskich i jedna z pierwszych w Europie.
Historia
Uczelnia początkowo występowała pod nazwą Szkoły Agronomicznej.Oficjalne otwarcie nastąpiło w 1820 r.ale pod inną,ostateczną już nazwą Instytut Agronomiczny.Orędownikami jej założenia byli Stanisław Staszic i Stanisław Kostka Potocki,a jej pierwszym dyrektorem został Jerzy Beniamin Flatt.Siedzibą Instytutu był dawny pałacyk Marii Kazimiery,żony Jana III Sobieskiego.Na parterze budynku zlokalizowano kaplicę,a na piętrze gabinety.Plan przebudowy i przystosowania budynku do potrzeb Instytutu przygotował architekt Antonio Corazzi,który zaprojektował też gmach główny szkoły.Instytutowi przydzielono dobra rządowe Marymont z Bielanami i folwarkami(Ruda,Wawrzyszew,Buraków).Instytut Agronomiczny składał się początkowo z jednej klasy,która kształciła przyszłych ekonomów i zarządców większych dóbr.W 1822 r.nastąpiła reorganizacja Instytutu.Od tej pory uczelnia prowadziła kształcenie na dwóch poziomach nauczania:wyższym(dla przyszłych ekonomów i zarządców dóbr oraz synów właścicieli ziemskich)oraz elementarnym(dla przyszłych kwalifikowanych robotników parobków,owczarzy,gorzelanych itp.)Nauka w klasie niższej odbywała się wyłącznie w sposób praktyczny i trwała jeden rok.W klasie wyższej nauka trwała początkowo,do 1825 r.również jeden rok,później przedłużono ją do dwóch lat.Przyjmowano do niej tylko kandydatów,którzy ukończyli szkoły wydziałowe lub cztery klasy szkoły wojewódzkiej.W latach 1822-30 kształciło się w niej 122 uczniów,całkowity zaś kurs nauki ukończyło 72.Byli to przeważnie synowie drobnej szlachty zagonowej.W 1824 r.nastąpiła kolejna reorganizacja Instytutu,w wyniku której zniesiono klasę niższą,otwierając na jej miejsce tzw.szkołę wiejską,przeznaczoną dla ubogich dzieci,oraz przyłączono do Instytutu nowo otwartą Szkołę Weterynarii.Do szkoły wiejskiej przyjmowano chłopców w wieku od 12 do 20 lat.Nauka trwała od 6 do 8 lat.Uczniowie musieli zapracować na swoje utrzymanie.Natomiast do Szkoły Weterynarii przyjmowano uczniów znających zaledwie sztukę czytania,pisania i cztery działania arytmetyczne.Nauka trwała dwa lata i ograniczała się w zasadzie do leczenia i kucia koni.W latach 1826-1830 ukończyło w niej naukę 12 słuchaczy.W wyniku upadku powstania listopadowego władze rosyjskie zamknęły wszystkie szkoły wyższe i zawodowe w Królestwie Polskim,w tym Instytut Agronomiczny,który został przywrócony do życia w 1836 r.Do 1840 r.szkołę ukończyło 92 uczniów.W 1840 r.uczelnię zreorganizowano przez dodanie wydziału leśnego i przekształcenie jej w Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa.Od tej pory Instytut przyjmował kandydatów wyłącznie po ukończeniu przynajmniej sześciu klas gimnazjum.W tym okresie dyrektorem Instytutu był Michał Oczapowski,a następnie Seweryn Zdzitowiecki,zaś jednym z jego uczniów Adam Asnyk.W 1857 r.Instytut znowu przeszedł reorganizację.Od tej pory przyjmowano do niego absolwentów gimnazjów i wyższych szkół realnych,a naukę w nim przedłużono do trzech lat.W latach 1841-1861 oddział rolny ukończyło 1287 uczniów,a leśny 288.W Instytucie kształciła się młodzież ze sfer urzędniczych,ze środowisk szlachty zagrodowej oraz inteligencji miejskiej.W 1861 r.w wyniku reorganizacji szkolnictwa Instytut ostatecznie zamknięto przenosząc jego zasoby i wyposażenie do nowo utworzonego Instytutu Politechnicznego i Rolniczo-Leśnego w Puławach(ówczesnej Nowej Aleksandrii).Dawne zabudowania Instytutu Agronomicznego zostały przekształcone w koszary kawalerii,a w 1954 r.po kilkakrotnej w międzyczasie zmianie użytkowników i po zniszczeniach wojennych,zostały rozebrane.Zachowała się jedynie dawna kaplica uczelniana,rozbudowana,przebudowana i przekształcona w kościół pw.Matki Boskiej Królowej Polski,prowadzony przez Zgromadzenie Ojców Marianów.