Instytut Oftalmiczny

Instytut okulistyczny otworzony w Warszawie 31 sierpnia 1827 roku z pieniędzy złożonych w fundacji testamentowej księcia Edwarda Lubomirskiego.Początkowo mieścił się w wynajętej od szpitala kamienicy przy ul.Św.Krzyzkiej nr 1335.W 1835 roku został przeniesiony do kupionych na własność budynków przy ulicy Marszałkowskiej(posesje nr 1381 i 1382).Jego wybitnym lekarzem naczelnym był Wiktor Feliks Szokalski,który w 1870 roku przeniósł Instytut do nowego,wzorcowo wyposażonego budynku przy ulicy Smolnej.W latach 1838-1841 ordynatorem był Leopold August Leo.Stanowisko dyrektora Instytutu było obsadzane na podstawie postępowania konkursowego.Przed II wojną światową Instytut prowadził szpital na 82 łóżka.W tym czasie jego dyrektorem był prof.Władysław Melanowski,poprzednio kierownik Katedry i Kliniki Ocznej w UW.Kierował Instytutem w latach 1934–1945.W 1948 roku wydał książkę pt.Dzieje Instytutu Oftalmicznego im.Edwarda ks.Lubomirskiego w Warszawie 1823–1994.Budynek przy Smolnej przetrwał do Powstania warszawskiego.Już 2 sierpnia Melanowski otrzymał rozkaz ewakuacji chorych i personelu Instytutu do gmachu Muzeum Narodowego;wieczorem tego dnia Niemcy podpalili budynek.We wrześniu Instytut został ewakuowany do Milanówka,a następnie do Grodziska.