Wacław Sierakowski

(ur.1788 r.w Kamieńcu Podolskim,zm.1839 r.w Płocku)polski dowódca wojskowy,generał brygady powstania listopadowego.Służbę wojskową rozpoczął w roku 1809 w 15 pułku jazdy armii Księstwa Warszawskiego.Jako adiutant polowy gen.Izydora Krasińskiego walczył w kampanii moskiewskiej 1812-1813 i saskiej.Ranny w bitwie pod Lipskiem dostał się do niewoli rosyjskiej.Uwolniony w 1814 r.w stopniu majora wszedł do armii Królestwa Polskiego.Wkrótce szef sztabu 2 Dywizji Piechoty.Od 1819 r.dowódca 2 pułku piechoty. Pułkownik z 1820 r.Skazany sądownie za nadużycia finansowe.Ułaskawiony przez księcia Konstantego i w 1824 r.zdymisjonowany.Po wybuchu powstania listopadowego zgłosił się do służby.Szef sztabu prawego brzegu Wisły.Jako dowódca 17 pułku piechoty walczył w licznych bitwach.Szef sztabu gen.Henryka Dembińskiego podczas jego wyprawy na Litwę.Generał z sierpnia 1831 r.na stanowisku dowódcy Brygady Piechoty.Potem przez 2 dni gubernator Warszawy walczącej przeciwko armii feldmarszałka Iwana Paskiewicza.Po kapitulacji podał się do dymisji.Represjonowany nie był.Mieszkał w okolicach Lipna.Zmarł i pochowany w Płocku.Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w pierwszym stopniu rytu("uczeń")w 1820 roku.