Bitwa pod Opolem

Stoczona pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem księcia opolskiego Władysława a wojskami mongolskimi podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.Pod koniec marca 1241 roku w rejonie Krakowa nastąpiło połączenie się głównych sił tatarskich pod dowództwem Bajdara i Ordu z oddziałem pustoszącym ziemię łęczycką i Kujawy.1 kwietnia 1241 połączone siły mongolskie opuściły Kraków i ruszyły w kierunku Raciborza.Ominąwszy dobrze przygotowany do obrony gród,podążyły wzdłuż Odry w kierunku Opola.Tam,w okolicy Opola Tatarzy napotkali oddziały krakowsko-sandomierskie wspierane przez rycerstwo księcia opolskiego Władysława.Wobec przewagi nieprzyjaciela,słabsi liczebnie Polacy po krótkiej walce wycofali się w kierunku Wrocławia.Siły mongolskie po zwycięskiej potyczce przez nikogo nie niepokojone podążyły za oddziałami polskimi pod Wrocław.Żeby nie dopuścić do połączenia wojsk księcia wrocławskiego Henryka i króla czeskiego Wacława I,Tatarzy nie próbowali oblegać grodu wrocławskiego i szybko podążyli w kierunku Legnicy.