Pochód na wschód
W listopadzie 1663 roku wojska króla Jana Kazimierza i kozackiego hetmana Prawobrzeżnej Ukrainy Pawła Tetery ruszyły w wielkiej wyprawie przeciwko Carstwu Moskiewskiemu,w celu zakończenia efektownym zwycięstwem trwającej od 10 lat wojny.Armia składała się z 50-70 tys.żołnierzy(w tym około 24 tys.wojsk koronnych i 14 pułków Kozaków z prawobrzeżnej Ukrainy)oraz Tatarów w sile 30-40 tys.żołnierzy.Na wschodzie mieli dołączyć Litwini dowodzeni przez hetmana polnego litewskiego Michała Kazimierza Paca.Południowe Zadnieprze zajęła wydzielona grupa Jana Sobieskiego.Dniepr przekroczono w okolicach Rzyszczowa,omijając Kijów aby nie tracić czasu na jego zdobywanie.Pomimo zimy,wojska królewskie posuwały się szybko,jednak aby zdobyć żywność i ciepłą odzież oblegano po drodze mniejsze twierdze,co znacznie opóźniało marsz.Wojska polskie opanowały Boryspol,Krzemieńczuk,Łochwicę,Łubnie,Romny,Pryłuki i kilka innych miast na Zadnieprzu.Na początku stycznia 1664 Jan Kazimierz ruszył w stronę Moskwy.
Oblężenie
Od 22 stycznia oblegano Głuchów,którego bronił garnizon pod komendą Pawła Trofimowicza Żiwotowskiego i pułkownika kijowskiego Wasyla Dworeckija.29 stycznia rozpoczął się szturm na skutek którego zniszczono część fortyfikacji miasta materiałami wybuchowymi i na czele z prowadzącym do boju żołnierzy Janem Sobieskim wdarto się do miasta.Wojska polskie dostały się jednak w zasadzkę i zostały ostrzelane ponosząc znaczne straty i musiały się wycofać.Pomimo skłanianiu się oblężonych w następnych dniach do kapitulacji,8 lutego podjęto drugi szturm,na skutek którego żołnierze polscy i kozaccy ponownie wdarli się do miasta,ale i ten atak w rezultacie zakończył się fiaskiem.Na skutek podejrzenia o przekazywanie informacji o miejscach ataku zginął w niejasnych okolicznościach Iwan Bohun.W związku ze znacznymi stratami i brakiem sensu dalszego oblegania miasta,9 lutego wojska królewskie zwinęły oblężenie i ruszyły w dalszą drogę na Moskwę.
Po oblężeniu
15 lutego pod Siewskiem wojska koronne połączyły się z siłami litewskimi dowodzonymi przez hetmana polnego litewskiego Michała Paca(ok.20000 żołnierzy) i armia weszła na tereny państwa rosyjskiego.Wojska rosyjskie unikały starcia nieustannie się cofając,jednak 29 lutego armia króla Jana Kazimierza dogoniła pomiędzy Worońcem a Siewskiem główne siły rosyjskie,którymi dowodził kniaź Grigorij Romodanowski.Rosjanie jednak nie odważyli się na bój w otwartym polu i zamknęli się w obwarowanym obozie pod Siewskiem.Brak silnej twierdzy jako podstawy dalszych działań,odwilż i wybuch powstania na tyłach armii polskiej na Prawobrzeżu oraz knowania Jerzego Sebastiana Lubomirskiego w kraju,zmusiły 1 marca wojska Jana Kazimierza do odwrotu w kierunku Nowogrodu Siewierskiego.Po rozegranych latem tego samego roku bitwach pod Witebskim i Szkłowem wyczerpane długoletnim wysiłkiem militarnym obie strony rozpoczęły latem 1664 roku ciągnące się dwa i pół roku rozmowy,zakończone Rozejmem andruszowskim.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz