Młodość
Urodzony w rodzinie Bolesława herbu Wieniawa i Józefy ze Struszkiewiczów.W 1887 r.rodzina Długoszowskich przeniosła się do majątku Bobowa koło Gorlic.Tam się wychował.Do gimnazjum uczęszczał we Lwowie,ale z miejscowych szkół parokrotnie był usuwany.Jak sam później twierdził,ze względu na"nieokiełznany od kołyski temperament" i niechęć do"misteriów greckiej gramatyki".Na własną prośbę trafił nawet do słynącego z rygoru Gimnazjum oo.Jezuitów w Chyrowie,z którego jednak sam szybko uciekł.W 1900 r.zdał eksternistycznie egzamin maturalny w Gimnazjum Wyższym im.Jana Długosza w Nowym Sączu.Razem z nim do matury przystąpił inny polityk II RP Stanisław Stroński,jednak ten przyszły publicysta endecki zdał maturę w trybie dziennym,szkołę ukończył z wyróżnieniem(odznaczeniem).Pomimo zainteresowań artystycznych na żądanie ojca podjął studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.Studia ukończył z wyróżnieniem w 1906 r.uzyskując dyplom doktora wszech nauk lekarskich.Nie rezygnował jednak z kontaktów ze środowiskiem artystycznym.To właśnie we Lwowie poznał Kornela Makuszyńskiego,Tadeusza Micińskiego,Jana Kasprowicza,Stanisława Przybyszewskiego,Leopolda Staffa,Stanisława Wyspiańskiego,czy Henryka Zbierzchowskiego.Mimo,że obracał się w świecie cyganerii lwowskiej,pozostawał abstynentem i odwiedzając kawiarnie,demonstracyjnie popijał wodę z sokiem.Zaręczył się z Marią Balastis córką rektora Uniwersytetu Lwowskiego Augusta Balastisa,ale zaręczyny te wkrótce później zostały zerwane.20 września 1906 r.w Słotwinie-Brzesku poślubił Stefanię Calvas śpiewaczkę operową,z którą po ukończeniu studiów wyjechał do Berlina.Tam przez rok studiował na Akademii Sztuk Pięknych,po czym wyjechał do Paryża,gdzie w 1911 r.został jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Artystów Polskich.Tamże włączył się w działalność powstającego oddziału Związku Strzeleckiego i spotkał Józefa Piłsudskiego,który przybył na inspekcję oddziału w Paryżu.
Działalność niepodległościowa 1914-1918
Po wybuchu I wojny światowej Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjechał do Krakowa,gdzie od 1 sierpnia 1914 r.brał udział w kursie oficerskim Związku Strzeleckiego,lecz już 3 sierpnia został powołany w skład 1 Kompanii Kadrowej.6 sierpnia 1914 r.wraz z 1 Kompanią Kadrową wyruszył z krakowskich Oleandrów do Królestwa Polskiego,był w składzie 4 plutonu.9 sierpnia po zarekwirowaniu koni zgłosił się do rtm.Władysława Beliny-Prażmowskiego,który tworzył pierwszy oddział ułanów.Oddział ten przekształcił się później w 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich tzw.Beliniaków.Jesienią 1914 r.został dowódcą 1 plutonu w 1 szwadronie 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich,uczestnicząc w walkach w latach 1914–1915,za co otrzymał awans na porucznika,a po wojnie Krzyż Virtuti Militari kl.V.W sierpniu 1915 r.wszedł w skład misji specjalnej,która udała się do Warszawy.Potem został osobistym adiutantem Józefa Piłsudskiego.Od stycznia do 30 marca 1917 roku był słuchaczem Kursu Oficerów Sztabu Generalnego w Warszawie.W 1918 r.jako członek Polskiej Organizacji Wojskowej(POW)w trakcie przejazdu przez Moskwę do Murmańska aresztowany przez CzK,osadzony na Łubiance i uwolniony w wyniku osobistego wstawiennictwa Leona Berensona(adwokata Feliksa Dzierżyńskiego w procesach w czasach carskich).Bronisława Berenson po rozstaniu z mężem została żoną Wieniawy.
Służba w Wojsku Polskim 1918-1938
Jako adiutant Piłsudskiego brał udział w przygotowaniu wyprawy wileńskiej w 1919 roku i kampanii kijowskiej w 1920 roku,oraz uczestniczył w bitwie warszawskiej.W trakcie wojny polsko-bolszewickiej dowodził także jednostkami kawalerii,m.in.pełnił obowiązki szefa sztabu 1 Dywizji Jazdy.Odznaczony Krzyżem Walecznych.11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku,w kawalerii,w grupie oficerów byłych Legionów Polskich.W listopadzie 1921 roku Wieniawa-Długoszowski został mianowany attaché wojskowym w Bukareszcie,tam wziął udział w pracach nad konwencją polsko-rumuńską podpisaną w kwietniu 1922 roku.3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 8.lokatą w korpusie oficerów jazdy.Z dniem 1 sierpnia 1923 roku,po wycofaniu się Józefa Piłsudskiego z życia publicznego,został przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku.1 sierpnia 1924 roku„powrócił ze stanu nieczynnego do służby czynnej z równoczesnym odejściem do 19 Pułku Ułanów Wołyńskich”w Ostrogu na Wołyniu.5 września 1924 roku otrzymał przeniesienie do 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie„bez prawa do należności za przeniesienie”.1 listopada 1924 roku został odkomenderowany na roczny Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.1 grudnia 1924 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 4.lokatą w korpusie oficerów kawalerii.15 października 1925 roku,po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego,został przeniesiony do Inspektoratu Armii Nr II w Warszawie na stanowisko pierwszego referenta.Razem z nim,na stanowisko drugiego referenta,został skierowany kolega szkolny podpułkownik Sztabu Generalnego Ignacy Boerner.Inspektorem Armii Nr II był generał broni Lucjan Żeligowski,a od 14 stycznia 1926 roku obowiązki inspektora czasowo pełnił generał dywizji Juliusz Malczewski,dowódca Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.Ponadto stanowisko I oficera sztabu inspektora armii zajmował pułkownik Sztabu Generalnego Wacław Jan Przeździecki.24 kwietnia 1926 roku pojedynkował się na szable z Wacławem Drozdowskim,sekretarzem redakcji„Gazety Warszawskiej”.4 marca 1927 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie został skazany na karę pięciu dni aresztu z zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat.24 września 1926 roku został przeniesiony z Inspektoratu Armii Nr II do 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie na stanowisko dowódcy pułku.31 października 1927 roku został mianowany I oficerem sztabu w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych z zachowaniem stanowiska dowódcy 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.12 marca 1929 roku został mianowany pełniącym obowiązki komendanta garnizonu i placu miasta stołecznego Warszawy.31 marca 1930 roku został zatwierdzony na tym stanowisku.25 października 1930 roku został mianowany dowódcą I Brygady Kawalerii w Warszawie i czasowo pełniącym obowiązki dowódcy 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie.10 grudnia 1931 roku Prezydent RP,Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 1.lokatą w korpusie generałów.Obowiązki dowódcy 2 Dywizji Kawalerii i 1 Brygady Kawalerii w Warszawie pełnił przez siedem lat.W kwietniu 1937 roku,w ramach przeprowadzonej reorganizacji kawalerii,został dowódcą Dywizji Kawalerii w Warszawie.W tym samym roku powierzono mu równocześnie funkcję generała inspekcjonującego.Dywizją dowodził do 14 maja 1938 roku.27 maja 1938 roku Prezydent RP,Ignacy Mościcki awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 1 maja 1938 roku i 1.lokatą w korpusie generałów.Awans ten umożliwiał mu pełnienie służby czynnej do 1941 roku.W tym samym czasie został przeniesiony w stan nieczynny i skierowany do dyplomacji.
Służba dyplomatyczna
Po rezygnacji Alfreda Wysockiego w maju 1938 r.został mianowany ambasadorem RP w Rzymie(przy Kwirynale) i sprawował ten urząd do 13 czerwca 1940.25 września 1939 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki wyznaczył go"na swego następcę na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju"zgodnie z art.24 Konstytucji kwietniowej.Wieniawa powiadomiony o nominacji opuścił Włochy i udał się pociągiem przez Szwajcarię do Paryża by objąć urząd.Ze względu na sprzeciw rządów Francji i Wielkiej Brytanii,oraz anty piłsudczykowsko nastawionego Władysława Sikorskiego wobec jego nominacji,zrzekł się następstwa na urzędzie Prezydenta RP.Decyzja o wyznaczeniu następcy została odwołana 29 września 1939 roku.Po klęsce Francji w 1940 roku udał się do Portugalii,następnie wyjechał do USA.W marcu 1942 roku otrzymał nominację na stanowisko posła RP na Kubie.
Samobójstwo
1 lipca 1942 r.popełnił samobójstwo,skacząc z tarasu na trzecim piętrze domu,w którym mieszkał w Nowym Jorku przy ulicy River side Drive 3.Oficjalnym i najbardziej rozpowszechnionym wytłumaczeniem odebrania sobie przez Wieniawę życia było rozgoryczenie odsunięciem go od bieżących spraw pogrążonej w wojnie Polski,czego ostatecznym dowodem było wysłanie go przez rząd polski w Londynie na odległą i pozornie nieistotną placówkę.Okoliczności i motywy śmierci generała pozostają jednak do dziś przedmiotem dyskusji historyków.W nowojorskim pogrzebie generała uczestniczył m.in.George Patton.W 1990 r.prochy Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego przeniesiono na Cmentarz Rakowicki w Krakowie.Jego bratankami byli Andrzej Długoszowski oraz Marek Długoszowski.
Ordery i odznaczenia
Polskie
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski(1938 r.)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski(1928 r.)
- Krzyż Niepodległości(styczeń 1931 r.)zamieniony na Krzyż Niepodległości z Mieczami(maj 1931 r.)
- Krzyż Walecznych czterokrotnie(po raz pierwszy w 1921 r.)
- Złoty Krzyż Zasługi(1930 r.)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Złoty Wawrzyn Akademicki za zasługi dla dobra literatury(1936 r.)
- Odznaka„Za wierną służbę”
- Odznaka "Znak Pancerny"
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych 12 maja 1936
Zagraniczne
- Nadany tytuł księcia przez króla Afganistanu
- Komandor Legii Honorowej(Francja,1937 r.)
- Oficer Legii Honorowej(Francja)
- Wielki Oficer Orderu świętych Maurycego i Łazarza(Włochy)
- Kawaler Orderu Świętych Cyryla i Metodego(Bułgaria)
- Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii
- Komandor Krzyża Zasługi Wojskowej(Austro-Węgry)
- Komandor Orderu Białego Orła(Jugosławia)
- Komandor Orderu Trzech Gwiazd(Łotwa)
- Wielki Komandorski Krzyż Orderu Zasługi(Węgry)
- Medal Pamiątkowy X Rocznicy Walk o Wyzwolenie Republiki Łotewskiej
Film dokumentalny
- "Pierwszy ułan Drugiej Rzeczypospolitej"(1994 r.)scenariusz i reżyseria:Zygmunt Adamski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz