Antoni Falkiewicz

Ur.3 września 1901 we Lwowie,zm.2 września 1977 doktor medycyny,profesor Akademii Medycznej we Wrocławiu,internista,kardiolog.Ojciec dziennikarki Magdaleny Bajer.Studiował medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie,później pracował w II Klinice Chorób Wewnętrznych pod kierunkiem prof.Romana Renckiego,a w 1925 r.otrzymał tytuł doktora wszech nauk lekarskich.Po doktoracie wyjechał na roczny staż do Wiednia,gdzie u prof.dra Karela Frederika Wenckebacha zgłębiał tajniki nowatorskiej wówczas techniki kardiologicznej elektrokardiografii.Wróciwszy do Lwowa w 1926 r.pracował do 1935 r.w Uniwersyteckiej Klinice Chorób Wewnętrznych,dając się poznać jako doskonały nauczyciel akademicki,uzdolniony diagnosta i naukowiec.W 1935 r.wygrał konkurs na stanowisko prymariusza Oddziału Wewnętrznego Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie;pracując tam nie zaniedbywał swego rozwoju naukowego.Podczas II wojny światowej najpierw(po wkroczeniu Rosjan)był ordynatorem Oddziału Kardiologiczno-Reumatologicznego,a następnie przeniesiono go na stanowisko docenta Katedry Terapii Szpitalnej.Po wkroczeniu Niemców prowadził prywatną praktykę lekarską.W 1943 r.przeniósł się z rodziną na Rzeszowszczyznę.Po ponownym przejściu frontu,w 1944 r.Falkiewicza powołano do służby wojskowej i skierowano w stopniu podpułkownika na stanowisko naczelnego internisty Dowództwa Okręgu Wojskowego Lublin-Warszawa.W tym czasie prowadził na Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie zajęcia dydaktyczne dla studentów IV i V roku Wydziału Lekarskiego.W Lublinie także otrzymał habilitację,publikując rozprawę"O możliwości wykorzystania zaburzeń przewodzenia bodźców w obrębie wiązki przedsionkowo-komorowej u człowieka".Po wojnie Falkiewicz osiadł we Wrocławiu,gdzie w grudniu 1945 r.powierzono mu Klinikę Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu i Politechniki przy ul.Pasteura 4.W 1946 r.mianowano go profesorem nadzwyczajnym.W tym samym roku,w wyniku zmian organizacyjnych,Falkiewicz został kierownikiem II Kliniki Chorób Wewnętrznych(mieszczącej się w tym samym miejscu).W latach 1949–1950 Falkiewicz był dziekanem Wydziału Lekarskiego,a od chwili usamodzielnienia się wrocławskiej Akademii Medycznej w 1950 r.jej prorektorem do spraw nauki,by w latach 1954–1957 objąć w niej stanowisko rektora.Był współzałożycielem i przewodniczącym Oddziału Wrocławskiego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego,w Towarzystwie Internistów Polskich zasiadał w Zarządzie Głównym i przewodniczył Oddziałowi Wrocławskiemu,a w Międzynarodowym Towarzystwie Internistów,od roku 1955,był jego członkiem zwyczajnym.W 1961 r.mianowano go profesorem zwyczajnym,a w 1971 r.przeszedł na emeryturę.W latach 1951–1977 pełnił funkcję kierownika ośrodka naukowo-badawczego i konsultanta naukowego uzdrowiska Kudowa-Zdrój.Wyróżniony został m.in.tytułem honorowego obywatela Kudowy-Zdroju,Naukową Nagrodą miasta Wrocławia,a także doktora honoris causa Akademii Medycznej we Wrocławiu(1972 r.) i Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi(1975 r.)odznaczony m.in.Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Myśl A.Falkiewicza,utrwalona na tablicy pamiątkowej w pijalni wód w Kudowie:
Lekarz przyjmuje pacjenta,a nie procesję chorych narządów.Musimy widzieć człowieka w całym jego otoczeniu,a nie same choroby,od których chcemy go uwolnić.