Bitwa pod Wojniczem

Stoczona została 3 października 1655 roku.W tej bitwie chorągwie polskie miały nieznaczną przewagę liczebną nad armią szwedzką.Były to oddziały hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego,które odstąpiły spod Krakowa,kiedy sytuacja dalszej obrony stała się beznadziejna i wyruszyły z królem Janem Kazimierzem w kierunku Tarnowa.Król z orszakiem udał się dalej przez Wiśnicz do Nowego Sącza,a siły Stanisława Lanckorońskiego połączyły się z chorągwią hetmana wielkiego koronnego Stanisława Rewery Potockiego i pod Wojniczem stoczyły bitwę.W skład polskich wojsk weszło wojsko kwarciane i husaria Koniecpolskiego.Rajtarzy Boddekera zostali odparci przez husarię,następnie husaria została ostrzelana przez ukrytych dragonów i muszkieterów oraz nastąpił dwustronny atak wojsk szwedzkich na skrzydła polskiej jazdy.Z lewej flanki zaatakował Karol Gustaw a z prawej Sulzbach.Husaria nie wsparta przez lekką jazdę w obliczu przytłaczającej przewagi liczebnej Szwedów w ślad za innymi chorągwiami wycofała się za Dunajec.Dowódca wojsk polskich,hetman polny koronny Stanisław Lanckoroński,cudem uniknął śmierci.Ocalili go Stefan Bidziński i Wespazjan Kochowski.W Tarnowie pod wpływem agitacji wysłanników szwedzkich i ich zwolenników Aleksandra Koniecpolskiego,Dymitra Wiśniowieckiego,Jana Sobieskiego(którzy liczyli na pomoc Karola Gustawa w walkach na wschodzie),większość żołnierzy uznała władzę króla szwedzkiego.3 października został zajęty także Tarnów.