Jan Suzin

Właściwie Zenon Suzin(ur.12 kwietnia 1930 w Warszawie,zm.22 kwietnia 2012 tamże)polski prezenter telewizyjny i architekt.Syn architekta Leona Suzina i Heleny Mucharskiej.Miał charakterystyczny głos o niezwykłej barwie niski,matowy,aksamitny,lekko nosowy.

Życiorys

Z wykształcenia architekt,absolwent(1952 r.)Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.Na początku lat 50 był jednym z członków zespołu projektującego warszawski MDM.W 1956 roku razem z ojcem Leonem przygotował projekt rekonstrukcji i odbudowy warszawskiego kościoła garnizonowego przy ul.Długiej.

Praca w TVP

Pracę w Telewizji Polskiej rozpoczął w połowie lat 50.Jako dwudziestopięcioletni architekt wziął udział w 1955 r.w konkursie ogłoszonym przez TVP na spikera telewizyjnego.Informację przeczytał w gazecie"Express Wieczorny".Był to pierwszy konkurs na spikerów(w Polsce telewizja istniała w tym czasie zaledwie 4 lata).W trójstopniowym konkursie brano pod uwagę obok aparycji poprawność dykcji, najomość języków obcych,walory intelektualne i refleks.Wraz z Eugeniuszem Pachem został wybrany spośród 2000 kandydatów na stanowisko odpowiadające dzisiejszemu prezenterowi.Zwyciężył dzięki odpowiedzi,jakiej udzielił Adamowi Hanuszkiewiczowi,gdy ten zaproponował wypełnienie ewentualnej dziury w programie.

Mam dla państwa dobrą wiadomość zagaił.Po przerwie szykujemy rzecz,która na pewno się państwu spodoba.Otóż Telewizja Polska kupiła w Paryżu serię filmów specjalnie dla panów,które będziemy nadawać codziennie w godzinach wieczornych.

Pierwszy dyżur spikerski miał 26 listopada 1955,a ostatni dokładnie 41 lat później,czyli 26 listopada 1996 roku.Wtedy też przeszedł na emeryturę.

	Pierwszy dyżur miałem 26 listopada 1955 roku,a ostatni 26 listopada 1996 r.Edyta,odchodząc,zrobiła wieczór pożegnalny,ja zdecydowałem,że wyjdę po cichu.Na zakończenie dyżuru powiedziałem jak zwykle"życzę państwu dobrej nocy",wyszedłem ze studia i już nie wróciłem.Jan Suzin

Był jednym z dwóch pierwszych(obok Eugeniusza Pacha)lektorów TVP;wystąpił w pierwszym wyemitowanym programie,nadawanym wówczas z Doświadczalnego Ośrodka Telewizyjnego przy ul.Ratuszowej w Warszawie.Zapowiedział wtedy francuską komedię"Wakacje pana Hulot"z Jacquesem Tati w tytułowej roli.Na początku lat 70 był prezenterem Dziennika Telewizyjnego,przez cały czas pracy w TVP był spikerem.

	Starałem się mówić do jednego człowieka.Siedząc przed mikrofonem,ani na chwilę nie wolno sobie wyobrażać,że mówi się do milionów.Tylko w ten sposób przechodzi się przez ekran.Jan Suzin

Był konferansjerem na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze.Wielokrotnie składał widzom życzenia noworoczne,najczęściej w duecie z Edytą Wojtczak.Na czterdziestolecie TVP zostali wybrani parą najbardziej lubianych postaci z ekranu.Czasami prowadził programy rozrywkowe,np.„Dobry wieczór,tu Łódź”.Jako lektor czytał teksty filmów(głównie westernów) i programów popularnonaukowych,m.in.materiały do„Sondy”.Zawodu lektora uczył się sam,a pierwszym filmem z kilku tysięcy,który przeczytał,był radziecki dramat"Ziemia"Dowżenki.W latach 90 czytał dla prywatnych firm,takich jak Elgaz,NVC,Fan Media.Zajmował się także czytaniem filmów w Studio Eurocom na zlecenie Polsatu i Polonii 1.Występował też w polskich filmach,głównie grając role samego siebie.Słynął z nienagannych manier,znajomości wielu języków obcych oraz zamiłowania do lotnictwa.

	Był człowiekiem dystyngowanym.Miał miłą powierzchowność,piękny głos,imponował wysoką kulturą osobistą,ale zawsze pozostawiał między sobą a rozmówcą odrobinę dystansu.wieloletni dyrektor TVP2 Zbigniew Napierała

Był jednym z niewielu prezenterów,którzy nie musieli występować w mundurach w stanie wojennym.Już na emeryturze w nielicznych wypowiedziach dla mediów ubolewał nad kondycją współczesnej telewizji i wszechobecnymi reklamami.W domu nie miał telewizora.Był aktywnym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kazimierza Dolnego.Zmarł w warszawskim szpitalu,po długiej i ciężkiej chorobie.Uroczystości pogrzebowe Jana Suzina odbyły się 26 kwietnia 2012 w Kościele św.Karola Boromeusza.Pochowany został na warszawskich Starych Powązkach.Jego mieszkanie znajdowało się na Saskiej Kępie.

Życie prywatne

Jego pradziadkiem był filareta Adam Suzin.Ojcem zaś prof.Leon Marek Suzin,podchorąży w wojnie 1920 roku,architekt,wykładowca przedwojennej Politechniki Warszawskiej,odznaczony Krzyżem Walecznych za udział w bitwie nad Bzurą w 1939 r.Jan Suzin i Irena Dziedzic poznali się w połowie lat 50.Planowali wspólną przyszłość,ale ostatecznie ich związek rozpadł się.Jego żoną była aktorka Alicja Pawlicka,którą poznał podczas realizacji jednego z Teatrów Telewizji.

Nagrody i wyróżnienia

• 1967 r.Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• 1969 r.Złoty Ekran'68 -dla indywidualności telewizyjnej roku
• 1972 r.nagroda Komitetu ds.PRiTV za osiągnięcia w pracy spikera telewizyjnego
• 1992 r.laureat Super Wiktora(wraz z Edytą Wojtczak)za całokształt twórczości
• 1993 r.Laureat Wiktora
• 2002 r.Statuetka"Gwiazda Telewizji Polskiej"za wysoką kulturę dziennikarską

Role filmowe

• 1960 r."Szczęściarz Antoni"jako pan młody w USC
• 1962 r."Wielka,większa i największa"jako spiker TV
• 1971 r."Samochodzik i templariusze"jako dziennikarz przeprowadzający wywiad z Brodaczem
• 1971 r."Nie lubię poniedziałku"jako spiker TV
• 1976 r."Brunet wieczorową porą"jako spiker TV
• 1986 r."Tulipan"jako Jan Suzin,klient szewca
• 1988 r."W klatce"jako Jan Suzin
• 1989 r."Konsul"jako spiker TV
• 2005 r."1409.Afera na zamku Bartenstein"jako Narrator(rola głosowa)

Role w Teatrze Telewizji

• 1982 r."Długie pożegnanie"według Chandlera jako policjant

Role teatralne

• 1990 r."Bez seksu proszę"jako komentator tv,Teatr Syrena,Warszawa
• 1995 r."Bez seksu proszę"jako komentator tv,Teatr Nowy im.Gustawa Morcinka,Zabrze

Ciekawostka

Na przełomie 1944 i 1945 r.Jan Suzin z ojcem Leonem otrzymali do przechowania sztandar,który umieścili w tulei i ukryli w grobowcu rodzinnym Suzinów na Powązkach.Zgodnie z przekazem osób,które opiekowały się sztandarem miał on należeć do jednego z oddziałów Armii Krajowej działających na Wileńszczyźnie.Sprasowany,owinięty wstęgą,włożony do łuski,zalakowany i zaspawany,w mosiężnej tulei sztandar przeleżał w grobowcu rodziny Suzinów blisko 60 lat.W 2009 r.podczas przebudowy grobowca sztandar wydobyto i przekazano Muzeum Wojska Polskiego.Po wyjęciu z tulei i jego rozwinięciu okazało się,że jest to sztandar 6 Pułku Ułanów Kaniowskich.