Mieczysław Oborski

Mieczysław Arkadiusz Oborski(ur.2 lutego 1900 w Radomyślu,zm.6 lutego 1953 w Warszawie)Oficer dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, pułkownik LWP.Był synem Leona i Ludwiki ze Skulskich.Po ukończeniu Kijowskiego Korpusu Kadetów studiował w Oficerskiej Szkole Artylerii w Kijowie.Działał w kołach zrzeszających Polaków w Rosji,w sierpniu 1917 r.wstąpił do Polskiej Ligi Walki Czynnej,a w listopadzie tego roku przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji,w styczniu 1918 r.walczył na froncie,ranny.Latem 1919 r.podczas próby przedostania się do Polski aresztowany,więziony w Kijowie i Charkowie.Wrócił do kraju w sierpniu 1921 r. i zgłosił się ochotniczo do wojska.Studiował w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie a następnie w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu.W 17 Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie dowodził plutonem,a w 1931 r.baterią.Z dniem 4 stycznia 1932 powołany został na dwuletni kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.Z dniem 1 października 1933,po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego,przydzielony został do Dowództwa 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu,na stanowisko pierwszego oficera sztabu.W następnym roku przeniesiony został do Szefostwa Komunikacji Sztabu Głównego WP.Podczas kampanii wrześniowej przedostał się ze sztabem do Rumunii,internowany w obozie Calimanesti.Uciekł z obozu i przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji.Tu w 2 Dywizji Strzelców Pieszych jako szef Oddziału IV.Gdy w czerwcu 1940 r.po wcieleniu do 45 korpusu francuskiej 8 Armii,cała dywizja została internowana w Szwajcarii,awansowany do stopnia majora został komendantem obozu w Durensoth,a następnie zastępcą komendanta obozu uniwersyteckiego w Winterthur.W 1944 r.został przerzucony do Wielkiej Brytanii,gdzie objął stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Piechoty.W grudniu 1945 r.powrócił do Polski,został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Artylerii Okręgu Wojskowego Nr I Warszawa.We wrześniu 1946 r.przeniesiony został do Głównego Inspektoratu Artylerii WP,na stanowisko szefa Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego.W 1947 r.awansowany do stopnia pułkownika.We wrześniu 1950 r.został starszym pomocnikiem szefa Oddziału Operacyjnego Dowództwa Artylerii WP do spraw studiów.Zatrzymany 21 maja 1952 przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej i oskarżony o działalność w rzekomych strukturach konspiracji w wojsku.14 sierpnia 1952 ława NSW pod przewodnictwem ppłk.Juliusza Krupskiego skazała go po wymuszonych zeznaniach na karę śmierci 4 września 1952 Zgromadzenie Sędziów NSW utrzymało wyrok w mocy.18 listopada 1952 Prezydent Bierut odmówił skorzystania z prawa łaski,o czym zawiadomiono NSW dopiero 3 lutego,najprawdopodobniej,ażeby móc jeszcze wyłudzić ostatnie zeznania.Wyrok wykonano 6 lutego 1953.Świadkiem wywoływania na śmierć był Władysław Boczula z Uciechowa.Dokładne miejsce pochówku jest nieznane.Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze"na Łączce".Zrehabilitowany w 1956 r.
Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych(1921 r.)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi(1937 r.)
• "Croix de guerre"(1945 r.)