Pius Przeździecki

Imię cywilne Józef;ur.19 marca 1865 w Krzepicach,zm.2 października 1942 w Częstochowie duchowny rzymskokatolicki,paulin,dwukrotny generał Zakonu Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika.
Życiorys
Ojciec Pius Przeździecki był synem Stefana i Pelagii z domu Nęckiej.Wybierając drogę życia zakonnego,początkowo chciał zostać księdzem.Najpierw studiował teologię w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku,a później w Akademii Duchownej w Petersburgu,przyjmując 13 maja 1890 święcenia kapłańskie.Po jej ukończeniu pracował jako wykładowca w macierzystym Seminarium we Włocławku,podejmując niebawem,w 1892 r.decyzję o wstąpieniu do zakonu paulinów,przyjmując imię zakonne:Pius.Początkowo pełnił obowiązki spowiednika i kaznodziei.W 1895 r.za przynależność do tajnego związku księży absolwentów petersburskiej Akademii Duchownej został zesłany przez władze carskie do guberni penzeńskiej.Po roku zesłania został ułaskawiony powracając na Jasną Górę.W 1901 r.wraz z Emilią Glicerią Witkowską założył w Częstochowie świeckie stowarzyszenie pod nazwą:Zjednoczenie Pań o Działalności Katolickiej pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej Królowej Korony Polskiej(obecnie nieistniejące)dla pedagogów,publikując jednocześnie swoje artykuły w czasopiśmie„Myśl Katolicka”.Wkrótce władze carskie spowodowały jednak,że w 1903 r.opuścił Jasną Górę,wyjeżdżając na emigrację do Francji,gdzie służył swoją pracą duszpasterza polskim emigrantom.We Francji pielgrzymował m.in.do Sanktuarium Najświętszego Serca Jezusowego w Paray-le-Monial.W 1904 r.przedstawił papieżowi św.Piusowi X w Rzymie memoriał o sytuacji paulinów w zaborze rosyjskim.Następnie po powrocie do Częstochowy w 1912 r.po raz trzeci w wyniku szykan i prześladowań władz carskich wymuszono na nim po raz kolejny opuszczenie Jasnej Góry.Następnie w latach 1914-1920 był przeorem krakowskiego klasztoru paulinów na Skałce oraz magistrem nowicjuszy.W Krakowie,w 1918 r.założył Stowarzyszenie Sług Katolickich św.Julii tzw.Julitek,będące wsparciem dla służących(obok podobnego stowarzyszenia św.Zyty).Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości,przez kilka miesięcy w 1920 r.był przeorem klasztoru w Leśnej Podlaskiej.Następnie powrócił na Jasną Górę,włączając się aktywnie w pracę duszpasterską.Założył liczne stowarzyszenia Sodalicji Jasnogórskich w trosce o dobro duchowe odrodzonego narodu.14 października 1931 wybrano go na generała ojców paulinów.Kierował zakonem przez dwie kadencje,do 1942 r.podczas których m.in.rozszerzył paulińskie placówki na Węgrzech i we Włoszech oraz przyczynił się do budowy jasnogórskiego hotelu dla pielgrzymów.Był propagatorem kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa,będącego skutkiem objawień św.Małgorzaty Marii Alocoque,a kontynuowanego później m.in.przez o.Mateo Crawley-Boevey oraz Służebnicę Bożą Rozalię Celakównę,która była inspiracją do wystosowania przez niego do prymasa Polski Augusta Hlonda,najpierw specjalnego listu z 31 maja 1938,a później 20 kwietnia 1939 memoriału w sprawie intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w Polsce.Ideę tę krzewił również wśród swoich współbraci,m.in.modernizując jasnogórską kaplicę Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz dokonując aktu intronizacji 20 czerwca 1941 w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa,w wyniku skierowanego listu okólnego do ojców paulinów.Uroczystość tę upamiętniono ustawieniem figury Najświętszego Serca Pana Jezusa przed wejściem do jasnogórskiego klasztoru.Zmarł na rok przed upływem kadencji generała,2 października 1942 na Jasnej Górze.Został pochowany w krypcie pod Kaplicą Matki Bożej.