Wiesław Domasłowski

Wiesław Jerzy Domasłowski(ur.3 czerwca 1926 w Warszawie)polski chemik i konserwator zabytków,profesor UMK w Toruniu.Syn Feliksa Domasłowskiego,urzędnika Ministerstwa Spraw Wojskowych i Stanisławy z d.Katner.Dzieciństwo spędził w Warszawie.W 1938 r.w związku z zatrudnieniem ojca jako urzędnika w Komisariacie Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku rodzina przeprowadziła się do Gdyni Orłowa.Okres okupacji niemieckiej spędził w Warszawie,w 1942 r.został wysłany na roboty przymusowe do Niemiec.Brat Lech Domasłowski(ur.1924 r.)zginął podczas powstania warszawskiego w 1944 r.jako żołnierz AK(batalion Zośka).Rodzice również zostali wysłani na roboty przymusowe do Niemiec.Po powrocie do kraju w 1945 r.zamieszkał z rodziną ponownie w Gdyni,gdzie ukończył gimnazjum i liceum OO.Jezuitów w Orłowie.Od 1948 roku należał do PZPR.W latach 1947–1952 studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu,pracę magisterską pisał pod kierunkiem prof.dr.Witolda Zacharewicza.Z UMK związał całą drogę naukową.Rozprawę doktorską Badania nad technologią materiałów do kitowania i rekonstrukcji kamiennych rzeźb i detali architektonicznych obronił w 1964 r.(promotor prof.dr Ernest Pischinger),przewód habilitacyjny ukończył w 1967 r.(rozprawa Badania nad strukturalnym wzmacnianiem kamieni roztworami żywic epoksydowych),tytuł profesora nadzwyczajnego zyskał w 1975 r.a profesora zwyczajnego w 1989 r.Od zakończenia studiów pracował w Katedrze Technologii i Technik Malarskich,a następnie(od 1969 r.)w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa na Wydziale Sztuk Pięknych UMK,jako zastępca asystenta i asystent(1952-1953),starszy asystent(1953-1955),adiunkt(1955-1967) i docent(1967-1975),profesor nadzwyczajny(1975-1989),profesor zwyczajny(1989-2007).W latach 1968–1969 był kierownikiem katedry,następnie,od 1969 do 1979 r. i od 1984 do 1987 r.dyrektorem Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa UMK,w latach 1978–1981 prorektorem do spraw nauki i współpracy z zagranicą.Od 1969 do 2000 r.był kierownikiem Zakładu Konserwacji Elementów i Detali Architektonicznych.W latach 1968–1985 kierownik Laboratorium Naukowo-Badawczego Konserwacji Kamienia i Szkła/Laboratorium Naukowo-Badawczego Konserwacji Kamienia PP PKZ.W latach 1988–1990 członek Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do Spraw Kadr Naukowych.Na emeryturę przeszedł w 1996 r.jednak nadal przez 11 lat prowadził zajęcia dydaktyczne na uczelni w ramach ½ etatu.Ponadto w latach 1977 i 1979 prowadził wykłady z konserwacji kamienia na międzynarodowych kursach UNESCO w Wenecji,zaś w latach 1989–1991 wykładał na Fachhochschule w Kolonii,gdzie zorganizował specjalizację konserwacji kamienia.Uczestnik licznych sympozjów,członek szeregu stowarzyszeń i rad naukowych,m.in.jako rzeczoznawca Ministra Kultury i Sztuki(1970-2000),PP PKZ(1969-1994) i UNESCO(od 1971 r.)Wyróżniany nagrodami i odznaczeniami państwowymi i uczelnianymi,w tym Krzyżem Kawalerski i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.Nagroda Prezydenta Miasta Torunia za rok 2001.Współzałożyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Dziedzictwo Torunia(2004 r.)obecnie przewodniczący Komisji Rewizyjnej.Głównym tematem badań naukowych jest konserwacja kamiennych obiektów zabytkowych,a także zastosowanie żywic sztucznych do celów konserwatorskich.Przeprowadził m.in.rekonstrukcję kilku kamiennych pilastrów w Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu w Krakowie oraz wraz z zespołem konserwację manierystycznego kamiennego portalu kamienicy Eskenów w Toruniu,wieżyczek ratusza w Toruniu,gotyckiej konsoli z Mojżeszem(pozostałej po figurze Pięknej Madonny)w katedrze w Toruniu,romańskiego portalu ołbińkiego w katedrze św.Marii Magdaleny we Wrocławiu i wystroju rzeźbiarskiego elewacji ratusza wrocławskiego,barokowych rzeźb na moście w Kłodzku i in.ponadto zajmował się konserwacją witraży(w 1955 r.został współautorem nowoczesnej metody konserwacji szkła witrażowego,wraz z Leonardem Torwirtem i Edwardem Kwiatkowskim)oraz drewna(m.in.relikwiarz św.Wojciecha w Gnieźnie),wraz z zespołem wykonał kopię brązowych Drzwi Gnieźnieńskich.W kraju i za granicą m.in.Bułgaria,Egipt(Świątynia Hatszepsut w Deir el-Bahari),Kambodża(Angkor Wat),Macedonia(rzymski piec ceramiczny w Ochrydzie),Chile(kolosy na Wyspie Wielkanocnej),Niemcy opracował kilkadziesiąt ekspertyz konserwatorskich.Opublikował ponad 100 prac naukowych,promotor ponad 150 prac magisterskich i 13 doktoratów.Konserwatorem zabytków jest również żona,Wacława Szmidel-Domasłowska.